Chapter 2

Zaczął rozpinać moją sukienkę. Gdy był już w połowie, ktoś zaczął walić w drzwi kabiny. 
- Wyłaź Malik, kurwa, chuju pierdolony!!

*****

- Minutka - powiedział, a z jego ust wyczułam intensywny zapach alkoholu. Był wstawiony mocniej, niż myślałam. Wyszedł z kabiny i został przez kogoś szarpnięty w ramię.
- Co Ty odpierdalasz?! - zawołał znajomy mi głos, głos jego szefa, który zaczął się awanturować, że nie mają czasu na takie "zabawy". Malik podszedł do mnie chwiejnym, niestabilnym krokiem.
- Dokończymy to następnym razem maleńka - szepnął mi do ucha nachlany w trzy dupy i wyszedł wraz z szefem z klubu. I pomyśleć, że będę musiała robić to wszystko częściej, żeby wykonać zadanie. Zapięłam do końca srebrny suwak sukienki i poszłam do głównego pomieszczenia w klubie, gdzie bawili się wszyscy. Podeszłam do baru, gdzie siedziała moja przyjaciółka, która wiedziała o całym zajściu.
- Jak poszło? - spytała bez przejęcia, takie zadania to dla niej codzienność, zresztą można powiedzieć, że dla mnie też, ale zabijanie, nie rozkochiwanie.
- Gówniarz boss przerwał - mruknęłam zamawiając kolejnego drinka - Ale był nieźle nachlany - zaśmiałam się - Każda mogłaby go teraz wykorzystać, nawet Ty, chociaż Cię zna i wie, że jesteś jego wrogiem.
- Dobra młoda, ja wiem co on sobie może pomyśleć - zaśmiała się - To twoje zadanie, nie moje, ale będę Ci pomagać jeśli chcesz.
- Jeśli będzie taka potrzeba to pewnie - uśmiechnęłam się dziękując jej, a ona odwzajemniła mój gest.
Po jakimś czasie musiałyśmy wynosić uchlanych chłopaków. Swoim stanem przypominali Malika i co chwilę gadali jakieś głupoty o laskach, z którymi się zabawiali. Rozbawiło mnie to i co chwilę wybuchałam niepohamowanym śmiechem, Missy miała dokładnie tą samą sytuację, ściągała z podłogi swojego chłopaka, który cały czas pierdolił coś o niej, i Drew, który gadał jakie to zajebiste laski go.. no ten OTACZAŁY. Ja zajęłam się Anją i Sophie, Athura i Luke'a ściągał Jaimie. Mieliśmy z nich niezły ubaw. Wyglądałabym dzisiaj tak samo jak oni gdyby nie to, że od jutra zaczynam ostrą pracę nad swoim zadaniem. Odwiozłam wszystkich do domu, miałam we krwi procenty alkoholu, ale nie obchodziło mnie to, czy mnie zatrzymają psy czy nie i tak jestem już poszukiwana w policji, jak cały nasz gang, więc nie zawahałabym się zrobić im krzywdy. Jako ostatnia wróciłam do domu i schowałam broń, którą miałam przy sobie w klubie do szafki pod ubrania. Poszłam się wykąpać, załatwiłam wszystko, co potrzebne przed snem po czym położyłam się na łóżku, przykryłam kołdrą i zasnęłam.

**3 dni później**

Nałożyłam na głowę czarną, materiałową kominiarkę, z której korzystałam zawsze, gdy mieliśmy jakieś sytuację i nieporozumienia z tamtym gangiem, nikt od nich nie widział jeszcze mojej twarzy, a w ich raportach nazywana i zapisana byłam jako "Niewiadoma". Szefowi to odpowiadało, nie miał ze mną problemów, ja nie miałam nic do niego, nie znali mnie, więc mogłam bez żadnych przeszkód wykonywać zadania pozostając od trzech lat w ukryciu. Właściwie nie wiem dlaczego to zaczęłam. Potrzebowałam pomocy w postaci hajsu i to natychmiastowo. Pomogli mi, ale w zamian za to oczekiwali czegoś ode mnie. Mieli wtedy dość małą liczbę osób w gangu, więc zaczęłam im pomagać na akcjach, ćwiczyłam, byłam coraz lepsza, silniejsza, wytrenowana przez naszych trenerów-specjalistów. I oto jestem teraz tutaj. Prawa ręka szefa, ranga zaraz po nim, lecz nawet gdyby coś się stało i nasz boss by zginął i tak nie mogłabym przejąć po nim tego stanowiska, bo decydują o tym specjalne osoby, które nie biorą udziału w strzelaninach, a jedynie wszystko obserwują z ukrycia i po tym wybierają następców. Zwykle wybierają jakieś obiecujące osoby na stanowiska, aby się wyszkoliły i wiadomo, były lepsze, sprytniejsze, zwinniejsze i bezpieczniejsze. Nie wiem o co chodzi z tym bezpieczeństwem, ale tak kiedyś nam tłumaczyli, gdy nasz szef zginął na akcji zabity właśnie przez Malika. Właśnie dlatego stanowi takie zagrożenie i trzeba go wyeliminować, choć nikomu jeszcze nie udało się tego zrobić. Wracając do rzeczywistości. Wszyscy przygotowywali się do wyjazdu, na tyłach bazy czekało już kilkanaście samochodów mieszczących około dziewięciu osób. Zeszłam na dół ściągając jeszcze na chwilę czarną czapkę, schowałam wszystkie bronie do czarnego kombinezonu i wsiadłam do samochodu, który po chwili odjechał jako czwarty spod budynku. Podjechaliśmy po niecałych dziesięciu minutach na miejsce. Stanęliśmy trochę dalej samochodami, aby nie zauważyli niczego podejrzanego. Wyszliśmy z samochodu niezauważeni, nikogo nie było w pobliżu, w końcu to bardzo stara i zapomniana dzielnica Londynu. Wyciągnęłam swój pistolet, a resztę broni miałam z schowkach w kombinezonie. Trzymałam go po mojej prawej stronie dwoma rękami, spuszczonego w dół. Szliśmy szybkim krokiem, uważając, aby nikt z ochroniarzy przed wejściem do budynku ich nie zauważył, dwóch chłopaków ruszyło w ich stronę, podkradli się i załatwili od tyłu traktując nożami. Weszliśmy cicho i bezszelestnie do budynku, musieliśmy uważać na starą, drewnianą i skrzypiącą podłogę, choć nie zwróciliby na to szczególnej uwagi, po ich korytarzach też chodzą gangsterzy pilnujący porządku. Skradaliśmy się powoli, uważając na każdy kąt holu. Założyłam kominiarkę na twarz, gdy byliśmy przy drzwiach, skąd wydobywały się śmiechy dużej grupy ludzi, wiedzieliśmy, że właśnie tam jest nasz cel. Zapytacie pewnie co było naszym celem? Otóż naszym celem były akta sprzed roku, które nam wykradli. Polecono mi, abym to ja zakradła się do sejfu, w którym się znajdowały, jako jedyna wraz z szefem znałam ich nowy kod. Boss został w samochodzie, więc ja tu rządziłam. Do pomieszczenia były dwa wejścia, jedno z nich nie było przez nikogo strzeżone. Pokazałam ruchem prawej ręki, aby podeszła tam połowa z nas i tak zrobili. Podbiegłam do ochroniarza, który pilnował wejścia, którym mieliśmy wejść i kopnęłam go mocno w brzuch, poleciał na drzwi wywarzając je. Rozproszyliśmy się po sali, w ich gangu nastał chaos, tego się nie spodziewali i o to nam chodziło. Zaczęliśmy strzelać do ludzi, których w ogóle nie znaliśmy, ale automatycznie byli naszymi wrogami. Strzelając napadło mnie kilku, zaczęłam się z nimi bić. Kopałam ich nogami, celowałam w ich twarze, oczywiście oni nie pozostawali mi winni, ale byłam uodporniona na tego typu ciosy, więc umiałam się w miarę możliwości przed nimi bronić. Jednego z nich zabiłam nożem wciskając go w jego klatkę piersiową. Upadł na ziemię martwy, a po chwili cała piątka, która się na mnie rzuciła padła nieżywa na ziemię. Tak, wiem, byłam bezlitosna, ale tego ode mnie wymagano i tego się nauczyłam w gangu. "Nigdy nie lituj się nad wrogiem" - te słowa wmawiano nam każdego dnia naszej nauki i naszych treningów. Zauważyłam, że Missy ma kłopoty.
- Mis! - podbiegłam do niej, wdałam się w bójkę z następnymi gangsterami.
- Alex, zostaw, pomogę jej, biegnij tam! - zawołał David i pokazał delikatnym ruchem głowy na sejf. Tak, kompletnie o tym zapomniałam, ale chciałam jej pomóc, choć już dawno powinnam mieć akta w rękach i nakazać wycofanie się. Kiwnęłam twierdząco głową.
- Ale uważajcie! - krzyknęłam tylko tak, aby usłyszeli i ruszyłam w stronę ich skarbca. Po drodze zabijałam wielu z nich, tak samo jak reszta mojego gangu. Co chwilę deptałam po ciałach zabitych przeciwników, a ich krew brudziła moje buty. Nagle poczułam ból przeszywający moje ciało. Dostałam kulą w ramię. Jęknęłam z bólu, ale pomimo tego podbiegłam do sejfu, a przede mną stanął Zayn Malik we własnej osobie.
- A czego to się tu szuka niewiadoma? - spytał zakładając ręce na klatkę piersiową.
- Nie twój interes, wypierdalaj - uderzyłam go w twarz tak, że zaczęła mu lecieć krew z nosa, ale on odpłacił mi tym samym. Zaczęliśmy się bić. Moja ręka za każdym kolejnych ruchem bolała coraz bardziej. Było widać, że jesteśmy równi rangą, znamy te same ruchy i wykorzystywaliśmy je w praktyce. Po chwili kopnęłam go z całej siły w czułe dla facetów miejsce. Skulił się, po czym dobiłam go jeszcze jednym kopniakiem. Zwykle nie odpuszczał tak łatwo jak teraz, ale po jego wczorajszej balandze chyba nawet mu się nie chciało. No cóż, kac, nie przyjaciel. Szybko wystukałam pięciocyfrowy kod na ekranie sejfu i wyciągnęłam z niego akta, szybko kazałam się wycofać naszym. Z mojego ramienia sączyła się gęsta, ciemnoczerwona krew. Zdrową ręką trzymałam się za ramię, a tą zranioną ściskałam papiery. Gdy napotkałam Missy podałam je jej. 
- Weź, bo mi mogą je wyrwać - powiedziałam, a dziewczyna popatrzyła na moją dłoń, która zakrywała ranę. Była cała z krwi, dosłownie, cała. 
- Alex, jesteś ranna! - zawołał Jaimie, gdy byliśmy poza zasięgiem wzroku wrogów. 
- Nic mi nie jest - powiedziałam, zawsze tak mówiłam, gdy zostawałam ranna.
- Od czego to? - spytał szybko David, przepuścił mnie i Missy, po czym wraz z Jaimie'm, Luke'em, Drew weszli do samochodu. Mieliśmy cztery wolne miejsca, ale nikt nie wsiadł za nami, więc odjechaliśmy.
- Od pistoletu - odpowiedziałam na wcześniejsze pytanie chłopaka Mis. 
- Pokaż to - powiedział lekarz, w każdym samochodzie był jeden doktor. Odsłoniłam rękę, a starszy mężczyzna rozciął rękaw kombinezonu, aby móc zobaczyć ranę. Opatrzył ją na czas, dopóki nie dojedziemy do szpitala. Po chwili byliśmy na miejscu. Przyjechało sześć naszych samochodów pod szpital, co oznaczało, że straty nie były zbyt duże. Zależy ilu nas wróciło z powrotem do samochodów, ale na pewno więcej ludzi ubyło tamtemu gangowi. Wyszliśmy z samochodu i skierowaliśmy się w stronę recepcji. Wmówiliśmy jej, że jesteśmy policjantami i ucierpiałam w wyniku walki, co do akcji, nie kłamaliśmy. Jedna z pielęgniarek natychmiastowo zaprowadziła nas na salę przyjęć, gdzie znajdowało się już kilku naszych. Poznałam tu między innym Anję i mojego kolegę Bena. Usiadłam na jednym z łóżek i podszedł do mnie specjalista, ubrany w biały fartuch, oglądając ramię. Patrzyłam co chwilę to na doktora to na rękę i co robił przy mojej ranie. 
- Trzeba będzie wykonać zabieg - powiedział i zwrócił się do jego asystentki - przygotować salę zabiegową i wszystkie potrzebne przyrządy, do wyciągania obcych ciał - rozkazał, a kobieta w miętowym wdzianku takiego samego kroju jak od lekarza. Siedziałam chwilę, a lekarz wstrzyknął mi znieczulenie do prawej ręki, a po kilku minutach, gdy znieczulenie zadziałało, zaprosił na salę. W tym czasie pod szpital podjechali nasi wrogowie.

__________________________________________________________________________________

Tak więc jest drugi rozdział. Może wam się wydawać, że jest mało, ale na opisie mi trochę zeszło :) Mam nadzieję, że wam się spodoba. Pisząc ten rozdział, zdałam sobie sprawę jak bardzo muzyka wpływa na moją wyobraźnię i rozwój akcji w opowiadaniu :) Dla ciekawskich (♥) piosenki, przy których pisało mi się najlepiej to: 
Demi Lovato - Never Been Hurt
Demi Lovato - Fire Starter
Zendaya - Buterflies
Fifth Harmony - BO$$
W razie jakichkolwiek pytań, piszcie na twitterze pod hastagiem #EmulationFanfiction <-- klik. Prosiłabym również o pozostawienie tam jeszcze swojej opinii :)

CZYTASZ=KOMENTUJESZ