Chapter 5

WAŻNA NOTKA POD ROZDZIAŁEM!


- Co tu się do cholery dzieje? Nie potrafię zrozumieć co chcieli zrobić zabijając go, skoro wszystko jest na swoim miejscu - mówiłam sama do siebie - i czego się przestraszył? - szef jedynie wzruszył ramionami. 
Nie wiem niczego, co związane z tą sytuacją, ale wiem jedno. Muszę znaleźć odpowiedzi na moje pytania.

****

Wyszłam z gabinetu poddenerwowana, nic mi się tu nie trzymało kupy. Zginął mój przyjaciel, ukochany chłopak mojej przyjaciółki, a oni nic z tym nie robią i tłumaczą się, że jest za wcześnie z wyciąganiem pochopnych wniosków! Nic już z tego nie rozumiem. Nie będę mieszać w to Missy, bo i tak ciężko to będzie przechodzić, ale będę potrzebować pomocy. I jeszcze nie wiem do kogo się po nią zwrócę. A może zadziałam na własną rękę? Nie wiem, to się okaże.
Poszłam od razu do sal treningowych, gdzie przypuszczałam, że będą przebywać dzieciaki pod opieką mojej przyjaciółki. I się nie myliłam. Podeszłam do grupki, która zajmowała teraz kąt siłowni. Raphael - senior o którym wcześniej wspominałam - cały czas się śmiał. Nie z dzieciaków, nie z powodu ich zachowania, ale ze mnie. Żałuję, że wiek odchodny u nas zaczyna się dopiero po trzydziestym piątym roku życia. Jeszcze dwa lata i będę mogła mijać tego dupka na ulicach wiedząc, że jego jedynym schronieniem są śmietniki. To będzie przemiły widok.
W pewnym momencie nie wytrzymałam i podeszłam do niego zła i wkurzona. Miałam dość tego dupka, najchętniej bym go wywaliła, ale niestety o tym musi zadecydować szef.
- Masz do cholery jakiś problem z dzieciakami? 
- Nie, jedynym problemem tutaj jesteś ty - powiedział prosto z mostu.
- Oh, tak mi przykro. Chyba po prostu nie umiesz się pogodzić z tym, że zajęłam twoje miejsce - powiedziałam łagodnie, jakby mnie to nie obchodziło. Tak, to prawda, jako dzieciak trenował mnie David, ale na ostatni trening przyszedł nasz jeszcze młodziutki szefunio. Widząc moje umiejętności, zdecydował się wziąć mnie pod swoje skrzydła. I mu się udało. Gdy on nie bierze udziału w walkach i akcjach, ja jestem liderką. 
- Myślisz, że dlatego Ci dogryzam? Bo jestem zazdrosny? - prychnął tak, jakby próbował ukryć, że jestem w błędzie.
- Tak, tak właśnie myślę - uśmiechnęłam się wrednie, a jego kumple zaczęli pogwizdywać na mnie. Tutaj to normalka i nie tylko ze mną tak jest.
- No to się mylisz. I nie pozwalaj sobie paniusiu - mówił przez zaciśnięte zęby, wiedziałam co zaraz nastąpi.
- Bo co? Jak Ci coś powiem to rozpłaczesz się jak małe dziecko i pobiegniesz do mamusi do cycka?
Nic już nie odpowiedział tylko rzucił się na mnie wściekły, a jego koledzy się śmiali z tego, jak mu pocisnęłam. Nie lubił, gdy wspominało się o jego matce i zawsze to był czuły punkt. Jego rodzicielka trafiła do paki za znęcanie się nad nim, więc takie teksty na niego działają. Ale nie jest mi go szkoda, wręcz przeciwnie. Mogłabym tak nawijać non stop w jego towarzystwie. 
Odepchnęłam go zdrową ręką, a on uderzył mnie w brzuch, a potem w ranę. Zacisnęłam zęby z bólu i zaczęłam go okładać pięściami, a właściwie tylko jedną. Gdy stracił równowagę, zaczęłam go kopać to w brzuch to w plecy, aż podniósł rękę co oznaczało jego porażkę.
- Jeszcze jakieś pretensje? - zapytałam uspokajając się - Nie mam teraz głowy, żeby się z Tobą kłócić.
- Bo się boisz - zaśmiał się perfidnie.
- Tak, boję się. Boję się, że tak Cię skopię, że własna matka Cię na pozna - pokazałam mu język, a on słysząc słowo "matka" znów się spiął - tak więc do następnej akcji leserze - poszłam do dzieciaków i Missy. Wołał coś za mną, ale już nie odpowiedziałam. Widząc załamaną Mis znów zaczęłam myśleć o sprawie z Davidem. Tak cholernie było mi jej żal. 
- Wszystko dobrze? - podeszła i popatrzyła na mnie smutnym wzrokiem 
- Tak, nic mi nie jest - uśmiechnęłam się i przytuliłam ją. Odwzajemniła uścisk mocno.
- Dziękuję, że jesteś - szepnęła mi do ucha

****

Dwa dni później dzieciaki zaczęły ćwiczyć, a połowa budynku pojechała na akcję, ale nie żeby zabijać tylko znów po jakieś dane dotyczące ich gangu. Czasami się zastanawiam czemu oni nas nie atakują w bazie. Owszem, mamy wiele zabezpieczeń i dobrze wytrenowanych ludzi, ale oni też nie są wcale pod tym względem lepsi od nas. Młodzi ćwiczyli teraz w pierwszej sali, to znaczy na workach treningowych, a później na ringach, między sobą. Tę salę wybrano jako pierwszą do ćwiczeń, ponieważ pomaga ona określić instruktorom siłę i umiejętności bicia się nowicjusz. A to ważniejsze nawet od posługiwania się bronią, bo gdy jej zabraknie, zostaje tylko jedno wyjście, nie zawsze bezpieczne i bardzo ryzykowne. Chodziłam po sali z założonymi na klatce piersiowej rękami i obserwowałam, kto jak sobie radzi. Było kilka wyjątków, którym musiałam pomagać, ale były to tylko jakieś douczenia lub zwracałam uwagi na niedociągnięcia w ruchach rąk czy nóg. 
- Okej, na ring idzie Gregory i Kai - zakomunikowałam i stanęłam przed miejscem, gdzie zaraz miała odbyć się walka. 
- Nie chodzi mi o tutaj o starcie na śmierć i życie, to po prostu trening, macie się uczyć podejmowania ważnych decyzji dotyczących bicia się w czasie akcji. Jak już mówiłam, często nie mamy innego wyjścia i musimy się prać nawet jeśli są małe szanse, że wyjdziemy z tego w kupie. Dlatego te umiejętności musicie opanować do perfekcji. Najwięcej uwagi szef zwraca właśnie na nie i na umiejętności mentalne to znaczy manipulacja ludźmi, odporność psychiczna, zachowywanie spokoju i tym podobne. Gotowi? - zapytałam patrząc na bruneta o imieniu Kai i ciemnoskórego Gregory, a oni jedynie pokiwali twierdząco głowami.
Patrzyłam na walkę, która trwała już od około czterech minut, ale wiem, że te cztery minuty potrafią wykończyć człowieka. Oni jednak nie dawali sobie za wygraną. Za każdym razem, gdy zaczynali agresywniejszą walkę, przerywałam. Nie możemy sobie na razie pozwolić na ofiary lub szpital. Co ja myślę, w ogóle nie możemy sobie pozwolić na straty. 
- Dobra stop! - zawołałam gdy widziałam, że oboje są na skraju wyczerpania - idzie wam naprawdę dobrze, ale musicie uważać. Skupiacie się na tym, aby dobrze się ruszać podczas walki i tracicie z oczu przeciwnika, który akurat zabiera się do ataku - wyciągnęłam krótkofalówkę i poprosiłam o asystenta do walki. Mamy takich, gdy jesteśmy po kontuzji lub aby poćwiczyć po długiej przerwie. Są to mega wyszkoleni ludzie, zazwyczaj faceci. 
- Za chwilę pokażę wam jak skupiać się i na ruchach ciała i na przeciwniku, aby mieć przewagę w walce. Zazwyczaj wrogowie skupiają się tylko na ciosach i nie kontrolują ciała. I tutaj macie już duży plus. Wasze ciało musi być opanowane, ponieważ w każdym momencie może się wydarzyć coś, czego się nie spodziewacie. Chodzi mi tu na przykład o ataki od tyłu lub jakieś wybuchy. Właśnie co do wybuchu. Podczas, gdy cokolwiek większego eksploduje, zwiewacie, chyba że oceniacie wybuch za niezagrażający. Nie stosujemy tutaj reguł "padnij gdy leci granat", bo wtedy macie pewną śmierć z rąk wroga. Tak samo z gliną. Uciekacie do naszych samochodów, które znajdują się w niewidocznych miejscach o których wcześniej, przed atakiem zostajemy poinformowani. Zostają nam wszczepione nadajniki i mamy na rękach zwykle coś przypominającego zegarek, bo dla nich to tak wygląda. Dla nas to nawigator. Potrzebujecie do nich własnego kodu, który ustalacie sami. Dostaniecie je po przejściu okresu nowicjatu - skończyłam i w tym samym momencie na salę treningową wszedł umięśniony facet ubrany na czarno, tak samo jak ja. 
- Jak wygląda ten nawigator? - zapytała jedna z dziewczyn, ruda o zielonych oczach i wielu piegach na twarzy. Podciągnęłam rękaw na lewej ręce i pokazałam im urządzenie. Nie było dość skomplikowane, ale robiło wrażenie. Było proste, ale bardzo nowoczesne. 
Podszedł do mnie okazało się, że mój znajomy. Znam tu większość grupy, ale asystentów nigdy nie brałam do pomocy, po ostatniej kontuzji kurowałam się sama. 
- Alex, przecież masz jeszcze chorą rękę, nie możesz walczyć - powiedział Max.
- Chcę im tylko pokazać kilka rzeczy, więc po prostu nie wal w lewe ramię - zaśmiałam się i on również.
- No okej, oszczędzę Cię - pokazał mi język.
- Nie musisz, ale moje ramię zostaw na razie w spokoju, jasne? - upewniłam się z uśmiechem.
- Nie wiem, zobaczę - droczył się ze mną Max. Lubiłam go, bardzo bekowy chłopak.
- Jeśli mi chociaż ruszysz te ramie, przez następne kilka dni nie wstaniesz z tej podłogi - zachichotałam, zawsze sobie tak dogryzaliśmy. 
- Dobra mała, dawaj na ring - powiedział i wszedł podwyższenie odgrodzone linami.
- Tylko nie mała - szturchnęłam go zdrowym ramieniem śmiejąc się. 
Przybraliśmy wyznaczone pozycje, umówiliśmy się, że ja obronną, a Max będzie atakował. Co chwilę komentowałam podczas walki co robić w takiej a nie innej sytuacji i podawałam istotne informacje do wykonywania moich ruchów.
- Dobra, nie gadaj tyle, teoria już była, teraz praktyka - zrobił śmieszną minę i zaczęliśmy się bić. Wyglądało to bardzo realistycznie, bo wszystkie dzieciaki to syczały, gdy coś nie poszło mi albo Maxowi albo wiwatowały, gdy coś się udało. Ja waliłam tylko jedną ręką, ale miałam do dyspozycji jeszcze nogi. Uderzyłam go z pięści w twarz i pociągnęłam go tak, że dostał dodatkowo kolanem w głowę. 
- No nieźle młoda - otarł krew spływającą mu z nosa, śmiejąc się.
- Uczę się od najlepszych stary - zrobiłam głupią minę, rozśmieszając go przy tym jeszcze bardziej. Rzucił mnie na liny i zaczął kopać. Po chwili udało mi się złapać jego nogawkę i wywrócić. Upadł z hukiem na plecy, ale zamiast zwijać się z bólu cały czas się śmiał, zresztą ja również. Nie walczyliśmy już tylko śmialiśmy się leżąc na ringu.
- Dobra dzieciaki, przerwa! - zawołałam. Nie lubili tego przezwiska, ale u nas to normalne. Max wstał i podał mi rękę. Chwyciłam za nią i również się podniosłam.
- To było niezłe - przyznałam z uśmiechem ocierając kropelki potu z czoła. Podeszłam do jednego z czterech rogów ringu i rzuciłam mu apteczkę. Takie "bitwy" to u nas codzienność. Gdy starszym się nudzi, zwykle urządzają sobie takie turnieje, robią tabele, ligi, byle jakoś zabić czas i się czymś zająć. 

****

Pod koniec dnia wcale nie zmęczona, kierowałam się w stronę domu. Missy pojechała godzinę temu do swojej ciotki gdzieś do Manchesteru. Chciała odpocząć od wszystkiego i mówiła, abym z nią nie jechała, bo mam więcej spraw na głowie. Tak, to prawda, ale szczerze wolałabym jechać z nią niż tu tkwić i zajmować się przez trzy tygodnie nowicjuszami. Wróci jedynie na pogrzeb po dokładnym zbadaniu zwłok. Szłam ze słuchawkami w uszach i słuchałam swojej ulubionej muzyki przechodząc obok Greenwich. 

Myślałam jak i od kogo zdobyć jakiekolwiek informacje o śmierci Davida. Oczywiście podstawowe informacje na pewno zostaną nam przedstawione typu co się stało, kiedy się stało, jak umarł i tak dalej. Jednak ja muszę się dowiedzieć czegoś więcej. Kim była osoba, która się tego dopuściła, jaki miała motyw, co zamierzała zrobić po jego śmierci. Nie wierzę, aby komuś zależało jedynie na jego śmierci. Jeśli tak było, zrobiliby to podczas napadu, a nie gdy smacznie sobie śpi w domu. Musiało być coś na rzeczy. Przez chwilę w moich uszach zabrzmiał dźwięk przychodzącej wiadomości, a po chwili znów włączyła się muzyka. Wyciągnęłam telefon i odblokowałam ekran telefonu dotykowego. 

"Malik jest w klubie na Abbey Road, bierz się do roboty"

Oczywiście esemes nie należał do nikogo innego jak do mojego szefa. Prychnęłam niechętnie pod nosem i skierowałam się do domu, aby się przygotować. Odkąd zapytałam go jak zginął Dav i co tam się działo, jak zaczęłam węszyć, zrobił się strasznie oschły i zdystansowany. 

Po czterdziestu minutach wyszłam z domu przyszykowana na imprezę. Nie dzwoniłam po nikogo, bo byłam tam jedynie w celu rozpoczęcia zadania. Do Abbey Road nie miałam daleko, więc po piętnastu minutach drogi w szpilkach znalazłam się w klubie. Pierwsze co zrobiłam, to skierowałam się do łazienki. Poprawiłam tam makijaż i włosy. Schowałam wszystkie kosmetyki do małej kopertówki i ostatni raz spojrzałam w lustro wzdychając.

- No to zaczynamy, Anne

_________________________________________________________________

TA DAAAM! Jest piąty rozdzialik, jak wam się podoba? Ciekawi was co wydarzy się tego wieczoru? Co wymyśli Alex? O co chodzi ze śmiercią Davida?

! Teraz bardzo ważna część notki, przynajmniej dla mnie. Pod prologiem jest 116 komentarzy, pod rozdziałem pierwszym 105, a pod drugim 104. Trzeci i czwarty rozdział zdecydowanie obniża tę rangę, bo jest tam 68 i 47 komentarzy. Prosiłabym was, jeśli już czytacie rozdział, jeśli doczytacie go do końca - napiszcie co o nim sądzicie. Każdy komentarz, chociażby najkrótszy biorę pod uwagę. Chciałabym wiedzieć czy moja praca i czas poświęcony na pisaniu nie idą na marne. Czy historia wam się podoba. Czy coś zmienić, poprawić. Mile widziane również wasze propozycje i wyobrażenia na to, co może się wydarzyć w następnych rozdziałach, bardzo miło mi się to czyta. Na pewno każdy kto posiada bloga wie, jak ważne są komentarze i opinie czytelników. Dlatego proszę, zostawiajcie po sobie chociażby te najkrótsze opinie, oceniajcie jak wam się podoba i czy w ogóle wam się podoba blog, historia, moje dzieło, nad którym myślę praktycznie codziennie. Staram się już poprawiać i nie robię tak długich zdań. Jeśli jeszcze macie jakieś uwagi - piszcie śmiało, jestem otwarta na propozycje, na krytykę, a moje serducho na wasze pochwały, bo jednak takie są. Jeszcze raz was bardzo proszę zostawiajcie komentarze, dla mnie to ogromna motywacja :) !

Swoje opinie możecie również zostawiać na hashtagu #EmulationFanfiction, codziennie tam zaglądam i czytam :) 
Rozdziały będę dodawać co tydzień w sobotę x

Także to by było na tyle na dzisiaj <3 Dziękuję wam za każdy pozostawiony komentarz misie ♥