Chapter 19

- Myślałam, że jesteś jej członkiem?
- Bo jestem, ale nie ja sam i nie mogę decydować za nas wszystkich.
- Narazie zajmę się swoimi problemami - odpowiedziałam, a po chwili się zastanowiłam - choć w jednym mógłbyś mi pomóc...

****

- Chodź, pokażę Ci coś - uśmiechnął się do mnie ciemny brunet, cały czas patrząc mi w oczy. Odwzajemniłam jego uśmiech, a on pociągnął mnie delikatnie za rękę. - Ach, zapomniałbym - wyjął z kieszeni czarną opaskę, aby zakryć mi nią oczy.

- Błagam Zayn, powiedz mi gdzie idziemy - zaśmiałam się, gdy zawiązywał mi materiał na oczach.

- Niespodzianka - szepnął mi do ucha, przygryzając jego płatek. Moje serce momentalnie zaczęło szybciej bić, a w brzuchu, pod wpływem jego zachrypniętego głosu, zaczęły latać motyle.

- Mam się bać? - zachichotałam uśmiechając się od ucha do ucha. 

- Sama ocenisz - odpowiedział. Chwycił mnie za ręce - Tylko ostrożnie - powiedział i powoli prowadził mnie w stronę tego tajemniczego miejsca. 

- Ile jeszcze? - spytałam łagodnie.

- Jesteśmy.. ale nie ściągaj opaski. Usiądź - poprosił, a ja niepewnie zgięłam kolana. Sekundę później usiadłam na starym, skrzypiącym krześle. - Teraz ściągnij opaskę.

Posłusznie odwiązałam czarny materiał, trzymając go w lewej ręce i spojrzałam na otoczenie wokół mnie. Plaża. Zachód słońca i stojący przede mną, szczęśliwy Zayn. Lekki wiatr subtelnie rozwiewał moje idealnie proste włosy, a słońce łagodnie muskało moją twarz. Mulat trzymał coś za sobą, szczerząc się do mnie jak głupi, przez co wybuchnęłam śmiechem.

- Ale tu pięknie - przyznałam kiwając delikatnie głową.

- W takim razie coś Ci pokażę - obszedł mnie dookoła i stanął za mną tak, że go nie widziałam. - Zakryj znów oczy.

Zrobiłam to co kazał, a po chwili poczułam, jak obejmuje mnie w pasie i całuje po szyi. Raz.. dwa... trzy,, cztery... Cztery pocałunki w miejscach, gdzie zwykle znajdowały się nadajniki Easton. Stop!
Momentalnie odsłoniłam oczy. Nie było już plaży, był ciemny, zaniedbany pokój. Przede mną nie stał już Zayn, a inna osoba, ukrywająca się w cieniu. Spojrzałam w dół. Zamiast ramion Zayna, znajdowały się tam sznury, przywiązujące mnie do krzesła. Odwróciłam głowę i zamarłam. Za mną stał Jason, śmiejąc się. Dotknął czterech miejsc na mojej szyi, gdzie znów znajdowały się nadajniki.

- Teraz jesteś jedną z nas - z cienia wyszedł Brandon, ze zmasakrowaną twarzą. Człowieka w tak złym stanie nie widziałam jeszcze nigdy. 

- Nigdy nią nie będę - warknęłam patrząc na niego z nienawiścią.

- Tak? To spójrz na to - powiedział i nagle przede mną ukazał się mały ekranik, jakby wyjęty z przyszłości. Rozmnożył się na kilka, tej samej większości ekranów. Obrazy pokazywane na nich sprawiły, że musiała zamknąć oczy. Po bokach pokazana była martwa postać Missy, wiszącej na sznurze, który obejmował jej szyję. Obok ten sam obraz tylko zamiast Mis, znajdował się tam Jaimie. Po prawej stronie była Anja, wisząca w tej samej pozycji co reszta. Na ostatnim monitorze znajdował się Zayn. Stał na krześle, a przed swoją głową miał pętlę ze sznura. Chwycił ją trzęsącymi się rękami i włożył do niej głowę.

- Nie! Nie, błagam, nie! - zaczęłam krzyczeć. - Zayn, proszę! - wołałam zapłakana.

- Alex?! - wytrzeszczył oczy - pomóż mi! - zaczęłam się szarpać, drzeć, kopać w coś przed sobą.

- Nie rób tego! Kurwa Zayn nie rób tego! - wołałam, ale bez skutku.

- Pomóż mi! Nie umiem tego zatrzymać! Błagam, Ale... - nie dokończył, bo spadł z krzesła, a ja odwróciłam wzrok, żeby tego nie widzieć. Moje serce zabolało tak, że myślałam, że to ja właśnie umarłam. Zaczęło się rozpadać na kawałki. 

- Niezła komedia - zaśmiał się Brandon. - Teraz czas na Ciebie - wziął coś do ręki, a ja spojrzałam na niego nieprzytomnym wzrokiem. Zamachnął się.

- Nie!!! - krzyknęłam wstając gwałtownie z łóżka. Po chwili znajdowały się przy nim też Anja z Missy. Patrzyłam na nie wielkimi oczami, oddychając szybko i niespokojnie.

- Hej, jesteśmy tu.. już dobrze, to nie było prawdziwe.. przyniosę Ci wody - powiedziała An i pociągnęła za sobą blondynkę. Ja próbowałam unormować oddech. Wtuliłam się w poduszkę, patrząc tępo w fotel. Usłyszałam rozmowę dziewczyn. Specjalną dyskrecją to one się nie popisywały. 

- An, ona może mieć jakąś depresję - powiedziała lekko spanikowana.

- Od kilku dni nie wychodzi w ogóle z pokoju, nie spotyka się z nikim.

- Zacznijmy od tego, że nie ma się z kim spotykać, po większość z Greenwich uważa nas nadal za wrogów - mruknęła.

- Nie ważne, trzeba coś zrobić, żeby w końcu stąd wyszła. Nie będą jej tu traktować ulgowo, wiesz o tym - powiedziała Anja i obie westchnęły. Kilkanaście sekund później siedziały już obok mnie, podając mi szklankę zimnej wody.

- Może wyjdziemy dzisiaj gdzieś hmm? Pójdziemy na śniadanie, wyjdziemy na miasto. Co ty na to? - zapytała spokojnie Missy, nie naciskając. W odpowiedzi wzruszyłam jedynie ramionami.

- Chodź, nie możesz tu wiecznie siedzieć, zabawimy się - uśmiechnęła się Anja namawiając mnie. Osobiście nie miałam na to ochoty, ale nie chciałam ich zawieść. Nie chciałam też pokazać przed Zaynem, że jestem tak słaba. Przez pięć dni był na wyjeździe, więc nie wiedział pewnie co się ze mną działo. Wrócił wczoraj wieczorem, więc też pewnie nikt go nie poinformował o głupiej idiotce podkochującej się w nim i cierpiącej, przez moc słów, wypowiedzianych tak niedawno.

- Pójdę - powiedziałam - Wybierzemy się na zakupy? - zapytałam.

- Jasne, gdzie tylko chcesz! - ożywiły się. - A teraz ogarnij się i idziemy na śniadanie, jasne młoda? - zawołała uradowana Mis, a ja z lekkim uśmiechem kiwnęłam głową i wstałam. Pokażę, że te słowa mnie nie ruszyły. Teraz moja kolej, żeby trochę pokłamać. Poszłam się wykąpać i lekko pomalować. Jak zwykle ubrałam czarne spodnie z kieszeniami na udach, czarną bokserkę, skórzaną kurtkę, którą zapięłam do połowy i ubrałam tego samego koloru botki oficerki. 

- Pokaż mu co stracił - zawołała zza drzwi łazienki Anja, gdy poprawiałam jeszcze makijaż. Wyszłam z pokoju wraz z dziewczynami i przełączyłam swój tryb na "wredna suka", zapominając o śnie i o wszystkim, co związane z moją załamką. Dostaję tak silne leki przeciwbólowe, że idąc lub robiąc cokolwiek, nie czuję bólu w nodze i ramieniu, więc nie kuleję, ani nic z tych rzeczy. Szłyśmy pewne siebie, pomimo tego, że połowa gangu najchętniej by nas pozabijała. Cóż, w takim razie będą mieli problem, bo tak łatwo się nie dam. Już nie. Weszłyśmy na salę i rozejrzałyśmy się dookoła. Wokół było mnóstwo ludzi, więc nikt znajomy nie rzucił mi się w oczy, zwłaszcza, że znam ledwo kilka osób. Dopiero, gdy podeszłam do okienka z wydawanym jedzeniem, mogłam zauważyć postawę Jaimiego. Kilka stolików dalej od razu zauważyłam Malika. Nie siedział już obok szefa jak zwykle, bo te miejsce jest teraz przeznaczone dla nas, żeby reszta nas nie rozszarpała. Odwróciłam wzrok, niewzruszona jego widokiem. Niewzruszona zewnętrznie. Z tacą poszłam do mieszczącego się niemal na środku ogromnej sali stołu. Usiadłam między szefem, a jego biurowym. 
- Witam Alex - uśmiechnął się - jak minęło Ci te kilka dni?
- W porządku - odpowiedziałam sadzając wygodnie swoje cztery litery na krześle. 
- To dobrze, bo mam do Ciebie zadanie...

Cześć z powrotem kochani! Został tu w ogóle jeszcze ktoś? 

Strasznie wam przepraszam, za tak długą nieobecność na blogu :( Naprawdę nie mam jak tego usprawiedliwić, ostatnio tłumaczyłam, że szkoła, nauka, bierzmowanie i te inne sprawy.. ale pewnie nie wszystkich to przekonuje, bo szczerze mnie też nie :) Taka niestety jest prawda :/

Dziękuję tym, którzy cierpliwie czekali, jesteście moimi skarbami! ♥