Chapter 17

Jeśli chcesz, aby pojawił się następny rozdział, przeczytaj notkę pod rozdziałem!!

- Tam - szepnęłam i pokazałam ręką na konar drzewa, który dziwnie się świecił.
- To może być to - powiedział Bostuan, ale było jedno ale. Obok konara siedział najbardziej niepożądany przeze mnie człowiek. Obok siedział Brandon, mój były szef i przyglądał nam się z zaciekawieniem.


- Witam 

****

- Czego chcesz? - warknęłam stając na twardym gruncie o własnych siłach.

- Może trochę grzeczniej kochanie? - zapytał, śmiejąc się parszywie.

- Nie mów na mnie kochanie - wysyczałam przez zęby, dokładnie akcentując każde, wypowiedziane słowo. 

- Oj nie denerwuj się tak ślicznotko - powiedział, udając uroczego. Powstrzymałam się od komentarza i rzucenia się na niego. Zraniona noga i ramię to dla mnie nie problem i on pewnie o tym wie. 

- Jestem spokojna gówniarzu - powiedziałam przez zaciśnięte zęby, a Brandon nagle rzucił we mnie malutkim nożem, ale chybił - Widzę braki w treningach dają się we znaki.

- Chciałbym Cię teraz zabić - mruknął.

- I vice versa.

- Jedyne co mogę zrobić, to spróbować przekabacić Cię na naszą stronę z powrotem. Jeśli się nie zgodzisz, będę zmuszony zabić Ciebie i twoich przyjaciół. I syna.

- Że co? - popatrzyłam na niego z obłędem. Jakiego syna do cholery?

- O, widzę, że nie wiecie - zaśmiał się - chodź tu synu.

- Nie nazywaj mnie tak - warknął Zayn zaciskając pięści - nie jestem twoim synem. A Ty nie jesteś moim ojcem.

- W praktyce tak, ale teoretycznie jest inaczej - powiedział, jak do małego dziecka.

- Zabiłeś moją matkę! Zabiłeś swoją żonę i córkę! - Zayn nie wytrzymał, ale Bostuan, chwycił go za ramię, zanim zdążył wyciągnąć broń i cokolwiek zrobić.

- Jeden ruch - przyłożył pistolet do jego głowy, za to Missy przyłożyła swój do głowy Brandona. 

Nie mieściło mi się to w głowie. Jak Zayn, najgorszy i największy wróg Eaton, może mieć w nim swojego ojca? To jest chore! Przy okazji jak można zabić swoją żonę i córkę?

- Chwila, chwila - przerwałam im - dlaczego oszczędziłeś Zayna? 

- Życzysz mu złego, z tego co widzę - zaśmiał się.

- Nie, chcę wiedzieć jak było.
- Nie zabiłem go, bo miałem nadzieję, że będzie się szkolił ze mną. Że nie odkryje tego, że je zabiłem. Że będzie taki jak ja. I że przejmie po mnie Easton.
- Pomarzyć sobie mogłeś. Po tym jak schowałeś je w łazience, a kilka godzin później, ja przeżyłem szok. wchodząc do niej, mogłeś się tego spodziewać.
- Serio? Teraz jesteś bardziej oryginalny - powiedziałam do Brandona i podłożyłam mu nogę, po czym uniosłam ją do góry tak, że się wywalił.
- Jake Cię znajdzie i zabije - warknął zwijając się za ziemi z bólu. Wzięłam jego pistolet i wycelowałam w jego klatkę piersiową. Zaczęliśmy powoli wycofywać się w stronę wyjścia z tej pieprzonej symulacji. Po chwili dotknęłam butem kawałka drzewa i wszystko zaczęło znikać. Znowu byliśmy w lesie pod ośrodkiem szkoleniowym. Odetchnęłam z ulgą słysząc głosy reszty. Jaimie wziął mnie na ręce.
- Chodź do lekarza - powiedział.
- Hej, potrafię sama pójść.
- Właściwie to skakać, ale szybciej będzie jak ktoś Cię tam zabierze - uparł się, a po chwili położył mnie na łóżku w gabinecie doktorskim. Lekarz za chwilę miał się pojawić. 
- Dzień Dobry - przywitał się, wchodząc do sali.
- Zajmij się nią Ryan, idę do reszty - powiedział, po czym zwrócił się do mnie - Ktoś po Ciebie wpadnie.
Odwróciłam się w stronę lekarza, a on odłożył papiery i podszedł do mnie oglądając wzrokiem ranę. 
- Chcesz, żebym Cię uśpił, czy na żywca wyciągał kulę z nogi? - spytał podchodząc szybko do jednej z wielu szafek i zaczął wyciągać przyrządy.
- Na żywca - powiedziałam od razu. Nienawidziłam być usypiana, bo nie wiedziałam, co się wtedy dzieje i nie czułam zagrożenia. Lekarz spojrzał na mnie zdziwiony, zakładając swoje okulary.
- Zwykle wszyscy chcą być usypiani - powiedział.
- Nie jestem wszyscy - mruknęłam patrząc w okno.
- No dobrze, dobrze - powiedział jakby sam do siebie, po czym usiadł obok mnie i zastukał w strzykawkę, na którą przed chwilą założył igłę. Po chwili wbił mi ją trochę poniżej rany. Podtrzymując się dotychczas na łokciach, nagle nie umiałam się na nich utrzymać i musiałam się położyć.
- Co mi.. c..co.. - nie zdążyłam dokończyć, bo obraz przed moimi oczami stał się czarny, zasnęłam.



Sześć godzin później zaczęłam powoli odzyskiwać przytomność. Słyszałam cichą muzykę z radia, a obraz był lekko zamazany, jak to codziennie, gdy obudzisz się rano. Nadal byłam w gabinecie lekarza. Facet siedział przy biurku i coś zapisywał. 
- Mówiłam panu, żeby mnie nie usypiać - powiedziałam, widząc już dokładne zarysy pokoju.
- Wiem, ale nie lubię, gdy ktoś patrzy na moją pracę - powiedział nie obdarzając mnie swoim wielce zacnym spojrzeniem. Wywróciłam teatralnie oczami.
- A ja nie lubię jak ktoś mnie usypia - powiedziałam, ale nie dostałam odpowiedzi. 
Podniosłam się do pozycji siedzącej i spojrzałam na swoją nogę. Udo było związane śnieżnobiałym bandażem, tak samo jak i ramię. 
Po chwili do gabinetu, nie pukając, weszła Missy.
- Mogę ją zabrać? - spytała patrząc na mnie, a potem na lekarza.
- Tak, tylko proszę dopilnować, aby przyszła jutro na kontrolę - powiedział lekarz, na chwilę odrywając się od papierów. Wstał i zaczął coś grzebać w lekach przeciwbólowych, podając mi przy okazję jedną kulę, bo ranną, drugą ręką trochę ciężej się podpiera - I proszę przyjmować te leki, co cztery godziny.
- Dziękuję - powiedziałam i ruszyłam w stronę Missy, która mi pomogła.
- Jak się czujesz? - spytała.
- Ten facet mnie uśpił - mruknęłam, a ona zaśmiała się cicho.
- Najwyraźniej go wkurzałaś i tyle - powiedziała z uśmiechem na twarzy.
- No wielkie dzięki, aż taka nieznośna chyba nie jestem - powiedziałam i również uniosłam lewy kącik ust do góry. 
- No ja bym nie powiedziała - pokazała mi język na co odpowiedziałam jej tym samym.
- Jak reszta?
- Anja poszła z Bostuanem zniszczyć tryb eliminacyjny, Jaimie próbuje uspokoić jakoś dwójkę chłopaków na dole, no a ja się ogarnęłam i przyszłam po Ciebie - uśmiechnęła się.
- A.. - nie zdążyłam dokończyć, bo mi przerwała.
- A Zayn, tak? - spytała, a ja pokiwałam głową - Zayn poszedł od razu do pokoju. Jak teraz przechodziłam, słyszałam, jak coś leci na ziemię. Najwyraźniej czymś rzuca - westchnęła.
- Wiedziałaś o tym? - zapytałam jej, idąc korytarzem.
- Nie - pokręciła przecząco głową - I szczerze nie zdziwiłabym się, gdyby szef też nie wiedział. Nasz szef.
- I mój - powiedziałam.
- Jak to? Czyli.... jednak przechodzisz? - popatrzyła na mnie z nadzieją w oczach.
- Jeśli moi rodzice też tam byli, to ja też chcę tam być. Jeżeli oczywiście będzie chciał mnie przyjąć. W końcu jestem waszym wrogiem.
- Bardzo chętnie Cię przyjmie, już o to się nie martw. I nie jesteś naszym wrogiem - odpowiedziała.
Nie wiedziała tak naprawdę co lub kto jest powodem mojej decyzji. Rodzice, zdrada Brandona owszem, ale jest jeszcze ktoś, kto najbardziej przyczynił się do tej zmiany..

Oddaję wam 17 rozdział misie, z nadzieją, że wam się spodoba :)

No to teraz ważna informacja:

Jeśli pod tym rozdziałem nie będzie 50 komentarzy, nie dodam rozdziału. 

Przepraszam, że odwołuję się do takich metod, ale gdy zobaczyłam liczbę komentarzy pod ostatnim rozdziałem, to mnie po prostu zatkało i nie, nie pozytywnie. 18 komentarzy. Miśki, wiem, że stać was na więcej. Proszę więc o te komentarze, które są dla mnie na wagę złota, naprawdę! Dla każdego "pisarza blogowego" komentarze są najważniejsze! Mam nadzieję, ze uda wam się do następnej soboty!

50 komentarzy = NASTĘPNY ROZDZIAŁ

No to pa skarby, liczę na was! ♥