Chapter 10

Miałem zadanie - ROZKOCHAĆ JĄ I PRZYPROWADZIĆ - i zamierzałem te zadanie wykonać. Nie wszystko co powiedziałem, było prawdą, ale muszę ją chronić, aby szef był zadowolony. To prawda, śledziłem ją w razie czego, choć wiedziałem, że jest to niepotrzebne. Ten zakochany idiota to tylko przykrywka. Muszę zdobyć jej zaufanie. Musimy ją mieć u nas. Musimy...

****

Nie przespałam już nocy po tych rozmowach. Rozmyślałam nad tłumaczeniem Missy, ale moją głowę zaprzątało przede wszystkim wyznanie Zayna. 
"Śledziłem Cię. Może to złe określenie. Latałem za tobą jak zakochany idiota. Wiedziałem, że należysz do Easton, ale nie powiedziałem tego naszym. Nikt oprócz mnie i Missy o tobie nie wie. I chcę aby tak zostało."
Te słowa ani na moment nie opuszczały mojej głowy. Niby miałam się teraz skupić na czymś innym, na czymś ważniejszym, ale nie potrafiłam. Coś mi mówiło, że byłby łatwym celem, jeśli jego uczucia względem mnie są prawdziwe. Z kolei "drugi głos" mówił, że być może jest to mój rówieśnik, a nie wróg i że powinnam się nad tym wszystkim zastanowić. Poza tym nie potrafiłabym zranić osoby, która... która się we mnie zakochała. Nie wiem jak on to zrobił, że zakochał się w tak okrutnej , gotowej do zabijania suce, ale gdy to powiedział, poczułam się jak kiedyś. Jak wtedy, gdy jeszcze byli rodzice. Gdy czułam się kochana i doceniana. I...
- Wstawać! - krzyknął ktoś wchodząc do naszego "pokoju". Momentalnie się zerwałam z łóżka, ale okazało się, że chodziło jedynie o pobudkę. 
- Kurwa mać, już mam ich dość - mruknął ten z Anslee do mnie. W odpowiedzi kiwnęłam jedynie twierdząco głową. 
- Nie można nas obudzić normalnie? - skarżył się z Lynx. Ja byłam cicho. Zastanawiałam się, czy pokazać kim naprawdę jestem, skoro Zayn już wiedział. Po co mi w ogóle było te maskowanie się? Poszłam do łazienki wcześniej biorąc kosmetyczkę. Oczywiście miałam przy sobie też pistolet, gdyby komuś się nudziło i chciałby się mnie pozbyć. Ściągnęłam perukę i przeczesałam włosy palcami, ściągnęłam soczewki i posmarowałam usta balsamem, który miał sprawić, że moje usta będą takie jak wcześniej. Wyszłam z łazienki. Anslee grzebał w moich rzeczach. Postanowiłam, że będę ich nazywać tak jak nazywa się ich gang. Podeszłam i przyłożyłam mu pistolet z tyłu głowy. Zaprzestał przeszukiwania mojej torby i powoli odwrócił się w moją stronę. Widziałam, że był zaskoczony moim wyglądem.
- Ja.. ja...
- Nie spodziewałeś się, że tak wyglądam, co? - prychnęłam i opuściłam pistolet - Wypad albo rozwalę Ci łeb - powiedziałam poważnie. Tak, wróciła Alex.
Chłopak szybko wyszedł wkurzony z pokoju biorąc ze sobą pistolet. Zaśmiałam się. Miałam teraz szczerą ochotę kogoś zabić. Oczywiście kogoś, kto był winny.
Wyszłam z pokoju i trafiłam na Anję. Kiwnęła głową jakby niepewna tego co zrobię. Uśmiechnęłam się do niej.
- Idziemy? - zapytałam.
- Jasne. Szczerze? Nie mogę się doczekać pierwszego prania - zaśmiała się, a ja z nią. Pranie w tym kontekście oznaczało walkę. Dzisiaj pierwszy trening. Z opowiadań Brandona, pierwszy jest najbardziej brutalny, bo wszyscy mają ochotę się wyżyć. Z czasem, gdy będzie nas ubywać, tej chęci również będzie mniej, ale to nie oznacza, że mamy odpuścić. Nie wiedziałam gdzie idziemy, ale Anja chyba tak.
- Studiowałaś mapę czy co? - zaśmiałam się widząc, że idziemy coraz to bardziej krętymi korytarzami.
- Coś w tym rodzaju - odpowiedziała zadowolona z siebie. Nie pytałam już o nic, bo wiedziałam, co zrobiła. Najwyraźniej włamała się do systemu. Pokiwałam głową z uśmiechem.
- Szalona - dałam jej kuksańca w ramię, a ona mi oddała. 
- Jestem z Malikiem i Missy w pokoju - oznajmiła patrząc na jakiś odległy punkt. Chyba nie chciała zobaczyć mojej miny.
- To masz szczęście - powiedziałam z lekką zachętą w głosie. Widziałam, że się stresuję.
- Szczęście? - zapytała i dopiero po chwili popatrzyła na mnie - Niby czemu?
- Missy nie pozwoli, aby stała Ci się krzywda. Rozmawiałam z nią wczoraj. Właściwie to dzisiaj - wytłumaczyłam.
- Co Ci mówiła? - ożywiła się. Zastanowiłam się chwilę co jej powiedzieć.
- Spotkajmy się o północy na bocznym tarasie na drugim piętrze, dobrze? Wtedy wszystko Ci opowiem. To nie jest "pogawędka na korytarzu" - powiedziałam, a ona pokiwała głową. 
Przez to, że miałam mapę w nadajniku na ręce, a Anja jak zauważyłam znała drogę na pamięć, do sali treningowej dotarłyśmy jako pierwsze. Trener był wyraźnie zadowolony, że udało nam się tak szybko dojść na miejsce.
- Dlaczego nie możemy po prostu dostać mapy gdzie co jest? - udawałam oburzoną mówiąc do trenera. Był młody, trzeba było przyznać też, że przystojny mega,a jego czekoladowe oczy wpatrywały się to we mnie to w Anje z szerokim uśmiechem. 
- Skoro dotarłyście pierwsze nie powinno mieć to dla was szczególnego znaczenia - odpowiedział niskim głosem - jestem Jason, wasz trener - przedstawił się i puścił mi oczko, na co się jedynie uśmiechnęłam. 
- Alex i Anja - przedstawiłam nas i uśmiechnęłam się do niego. Po dwudziestu minutach brakowało jedynie Lynx'ów, więc nie mogliśmy zacząć jeszcze treningu. Spojrzałam na Missy. Stała odwrócona do mnie tyłem i śmiała się z Zaynem, który mnie zauważył i uśmiechnął się naprawdę uroczo. Odwzajemniłam uśmiech nieśmiało i odwróciłam się do Anji. 
- Co jest? - zapytała patrząc na moją twarz - masz rumieńce. 
- Co? - położyłam dłonie na policzkach, które faktycznie były ciepłe.
- Który to? - zaczęła się rozglądać z uśmiechem, ale po chwili cały entuzjazm z niej uszedł gdy coś sobie uświadomiła. Wszędzie wokół nas byli wrogowie. Sojuszników mieliśmy tu dość mało, więc większość z nich chciała nas jedynie wyeliminować stąd. 
- Okej, skoro jesteście już tutaj wszyscy możemy oficjalnie rozpocząć szkolenie. Nazywam się Jason Couth i będę waszym trenerem. Dla wyjaśnienia, nie należę do żadnego gangu i nie mam zamiaru nikogo faworyzować. Nie będę się rozgadywał tak jak nasz kochany szefunio. Więc do roboty! - zawołał i zaprowadził nas do sali zaopatrującej nas w specjalne stroje. Broń była w osobnym, zamkniętym pomieszczeniu. Zawiązywałam sznurówki butów i non stop czułam na sobie czyjś wzrok. Podniosłam głowę i rozejrzałam się dookoła. Wpatrywały się we mnie dwie osoby. 
Jason i Zayn.
Szybko spuściłam głowę zanim zdążyli się chociażby uśmiechnąć, choć wiem, że to zrobili. Weszliśmy na salę o wiele większą niż ta, w której się przed chwilą znajdowaliśmy. Ogólnie sala była podobna jak nasza sala treningowa w Easton. Wyjątkiem były światła, które żarzyły się na kolor jasno niebieski. Zdziwiło mnie to, że wyposażenie było dokładnie takie same jak u nas.
- Anja przypomina Ci to coś? - spytałam szeptem, a ona zrobiła zaskoczoną minę uświadamiając sobie to co ja. Ocknęłam się, gdy Jason zaczął mówić. 
- Tak więc to jest nasza sala treningowa, tutaj będziemy przebywać niemal codziennie, ale od jutra. Dzisiaj idziemy w teren. Muszę zobaczyć, jak sobie radzicie sami. Kolega będzie was odprowadzał, a ja będę tworzył coś takiego jako wasze przeszkody - powiedział, kliknął kilka razy coś na swoim tablecie i nagle sala zaczęła płonąć albo zaczęły się walić mury. Las któryb widzicie, na dzisiejszy trening stanie się jednym, ogromnym pudełkiem pełnym pułapek. 
Co to za chora technologia do kurwy?
- A gdzie broń? - zapytał jeden z Gescend. W odpowiedzi Jason zaśmiał się bezczelnie, ale nie zraziło mnie to.
- Nie ma broni. Mówiąc "muszę zobaczyć jak radzicie sobie sami" chodziło mi między innymi o walkę wręcz i brak komunikacji między swoimi - wytłumaczył z uśmiechem.
- Można tam umrzeć? - spytała Anja.
- Oczywiście, że tak - odpowiedział i zapadła cisza, którą po chwili przerwałam.
- Ile to będzie trwało? 
- Tyle ile będzie chciał szef. To on was ogląda. Ja tu jestem jedynie pośrednikiem i decyduję co włączyć, a co wyłączyć. Jutro będę kimś więcej - ostatnie zdanie wypowiedział trochę niewyraźnie, ale i tak go zrozumiałam. Pierwsza na ochotniczkę poszła dziewczyna imieniem Jessica z Mitchingen. Pewna siebie wyprzedziła faceta, który miał ją wyprowadzić. Najwyraźniej jej się to podobało. Ale mnie nie za bardzo. Poczułam jak ktoś ściska moją rękę. Byłam pewna, że to Anja, ale myliłam się. Mogłam się wcześniej zorientować, że drobna, delikatna rączka należy do Missy. Posłała mi lekki, ale promienny uśmiech.
- Boisz się co? - zaśmiałam się patrząc na nią.
- Troszkę - wzruszyła ramionami. Obok Mis stanął Zayn, patrząc na ekrany kilku monitorów przed nami. Po chwili zobaczyliśmy na nich szczupłą, zgrabną sylwetkę Jess, rozglądającej się dookoła. Po chwili zaczęła uciekać wyraźnie przestraszona. Czyli się zaczęło.

Więc jest rozdział 10 :) Pisałam go dzisiaj od rana i właśnie skończyłam, szybko wam go oddaję, bo chcę poznać waszą opinię i oczywiście mam propozycję. A mianowicie:

CZY CHCIELIBYŚCIE, ABY NASTĘPNY ROZDZIAŁ BYŁ CAŁY "ZAYN'S POV"?

Napiszcie mi w komentarzu, na hashtagu, gdziekolwiek :) Oczywiście najmilej byłoby w komentarzu, bo jednak one liczą się dla mnie najbardziej i mam nadzieję, że będzie ich więcej niż ostatnio :c I do tego odnosi się moja próśba: KOMENTARZE.

Zauważyłam, że ostatnio jest ich coraz mniej. Dodaję rozdziały regularnie i może to dlatego, że wiecie, że na pewno będzie? Nie wiem, ale nie chcę się stosować do jakichś metod typu "tyle komentarzy = następny rozdział". Owszem, jest to dobry sposób, ale do czasu. Więc proszę ZRÓBCIE TO DLA MNIE I ZOSTAWCIE JEDEN KOMENTARZ. Zawsze je czytam i się do nich stosuję, więc jeśli coś wam się nie podoba to śmiało :) Mam nadzieję, że mnie rozumiecie i komentarzy jak i czytelników będzie coraz więcej :)

Teraz kolejna sprawa - playery! Istnieją już konta Alex, Missy, Anji, Zayna, Liama, Louisa i Nialla ;) Zapraszam do zakładania nowych! 

Tak więc tym kończę dzisiejszą notkę :) I bardzo was proszę, aniołki, pamiętajcie o komentarzach ♥ To dla mnie cholernie ważne, a dla was tylko minutka może dwie :* Do następnego! @iminlovewithzen