Chapter 3

Siedziałam chwilę, a lekarz wstrzyknął mi znieczulenie do prawej ręki, a po kilku minutach, gdy znieczulenie zadziałało, zaprosił na salę. W tym czasie pod szpital podjechali nasi wrogowie.

****

Siedziałam przy oknie, gdy lekarz wziął mnie na zabieg. Nie patrzyłam na to co robi, bo wyciągał mi kulę z ręki, co już wcześniej mi zakomunikował. Dziwiło mnie to, że nasi odjechali spod budynku. Myślałam, że może chodziło o to, aby nie wzbudzać podejrzeń, więc olałam sprawę. W szpitalu było dość spokojnie, a sali słyszałam jedynie odgłosy pikających urządzeń sprawdzających mój puls. Ściany koloru łososiowego, a od połowy muru białe, przyprawiały mnie o dreszcze. Stare, przedpotopowe łóżka również. Nienawidzę szpitali. Zawsze kojarzą mi się ze śmiercią moich rodziców, a przecież oni nie zrobili nic złego, nie zawinili w niczym.

Oddychałam powoli i równomiernie gapiąc się na przyjeżdżające samochody, karetki, na przechodzących pacjentów i ich bliskich, na spacerujące pary. Było mi przykro, że nie mogłam i nie mogę sama doświadczyć tego uczucia jak Ci zakochani. Dlaczego? Szef zadeklarował, że każdego, który będzie miał partnera, wyeliminuje z gangu i zabije ukochanego. Na kilku osobach już to wypróbował, a ja nie chcę być następną, bo z mojej winy zginąłby wtedy kolejny człowiek. Mam już dwójkę bardzo mi bliskich na sumieniu, nie chcę więcej. 

- Co się dzieje? - spytał lekarz, gdy usłyszeliśmy przeraźliwy huk, przez co aż lekko podskoczyłam.

Pielęgniarka wyszła z sali, po czym szybko wróciła, zamykając drzwi na klucz. Jej oddech znacznie przyśpieszył. Ktoś zaczął walić w drzwi gabinetu.

- Napad - szepnęła do nas, a ja momentalnie otrzeźwiałam i wyjrzałam przez okno. Ujrzałam nasze samochody, schowane i rozproszone po całym parkingu oraz ICH. Największym pocieszeniem dla mnie było to, że nie miałam broni. Dosłownie NAJLEPSZYM. Nie wiedziałam co zrobić, niby miałam znieczulenie, więc nic nie bolało, ale czy aby na pewno mogłam?

- Doktorze, mogę tam wyjść? Wiem jak to wszystko załatwić - powiedziałam, a on popatrzył na mnie wytrzeszczając oczy. Po chwili się jednak odrobinę uspokoił.

- Jesteś od nich? - spytał powoli i raz się zająknął.

- Nie, nie jestem, jestem ich przeciwniczką - powiedziałam zgodnie z prawdą, a lekarz odetchnął z ulgą - Mogę wyjść? - spytałam ponownie.

- Nie skończyłem jeszcze zabiegu, a kula jest ułożona w połowie rany, więc muszę ją najpierw wyciągnąć - powiedział

- To niech pan to robi szybciej jeśli nie chce pan mieć innych pacjentów na sumieniu - wkurzyłam się. Pielęgniarka denerwowała się i pospieszała doktora, który po 10 minutach zszywał mi już ranę - Umie pan szybko jeśli pan chce - skomentowałam. Wzięłam jakąś strzykawkę z płynem i nóż. Otworzyłam gwałtownie drzwi sprawiając, że facet, który uderzał w drzwi się wywalił.
- Nie nauczyli Cię w domu, żeby poczekać? - mruknęłam i kopnęłam go kilka razy w twarz. Założyłam niedbale kominiarkę na głowę i pobiegłam wgłąb korytarza, gdzie przetrzymywali i bili pacjentów i naszych ludzi. Wbiegłam szybko do pokoju Moja ręka nadal była znieczulona, więc nie odczuwałam bólu. Wszyscy popatrzyli na mnie. Jeden chciał strzelić, ale rzuciłam w niego nożem. Ostrze trafiło w jego klatkę piersiową. Osunął się na ziemię, a nim to zrobił wyciągnęłam je z jego ciała. 
- Ktoś jeszcze!? - krzyknęłam grubym głosem i nikt się nie odezwał. Widziałam siedzącego Davida na krześle i związanego. Czyli on też nie miał broni. Podeszłam bliżej kilkunastu napastników, a oni bliżej mnie. Wiedziałam, że nie miałam szans. Ja sama przeciwko około szesnastu osobom? Niemożliwe.. a szkoda. Jeden z nich spojrzał do tyłu. Wiedziałam, że ktoś tam jest, ale czekałam na odpowiedni moment. Odwróciłam się i wbiłam strzykawkę w brzuch...Malika. Wyciągnął ją patrząc na jej kształt, po czym spojrzał na mnie.
- Nie żyjesz - powiedział i upadł nieprzytomny na ziemię. Prawą ręką trzymałam przed jednym z nich nóż ociekający krwią pierwszej mojej ofiary. Też nie byli zabezpieczeni jakąkolwiek bronią. Musieli liczyć na siebie, więc tu punkt dla mnie. Obracałam srebrne ostrze w ręce zbliżając je do szyi napastnika. Podniósł głowę delikatnie w górę. Też miał kominiarkę, ale poznałam, że to facet po jego posturze i tak zwanym "jabłku Adama". Nie zauważyli, gdy kilku pacjentów wyszło z pomieszczenia. Udało się również wyjść naszemu. Jestem pewna, że wezwie pomoc. Przynajmniej mam taką nadzieję, bo jeśli nie, to będzie nieciekawie. Chorzy siedzieli w jednym kącie sali, a nasi szykowali się do wzięcia ich od tyłu. Zbliżali się cicho i bezszelestnie, ale niestety wydała ich szyba, która umieszczona była na całej długości jednej z czterech ścian. Odwrócili się, co wykorzystałam. Potraktowałam jednego z nich nożem, zostawiają krwiste, głębokie cięcie na jego szyi. Przewrócił się martwy na ziemię, a ja kopnęłam jego ciało, bo przeszkadzało mi w przejściu. Zaczęliśmy się bić albo... wykorzystam lepsze określenie - zabijać. Podbiegłam do Davida i go rozwiązałam, po czym podałam scyzoryk. Nigdy nie dzieliliśmy się bronią. Uczyli nas, aby dbać tylko o siebie.
- Co Ty robisz? - spytał zaskoczony trzymając mój nadgarstek.
- Bierz go, przyda Ci się bardziej niż mnie - wcisnęłam mu go ostrożnie do ręki, aby go nie okaleczyć i wróciłam do bójki. Chłopak nie odpowiedział nic i dołączył do nas. Pacjenci skuleni siedzieli w małej grupce liczącej około ośmiu osób. Jeden pomagał drugiemu i z wzajemnością. Po chwili przybiegły "posiłki", a na ich czele nasz szefunio. O dziwo byli tutaj też Ci, którzy wyszli z akcji bez szwanku. Kazali nam się wycofać i oni przejęli inicjatywę. Wyprowadziłam wraz z dwoma kolegami pacjentów z sali, a w międzyczasie pod budynek przyjechała policja. Zauważył ich David.
- Zwijamy się, psy na dole! - krzyknął i wszyscy szybko się zebrali pomimo tego, że co druga osoba nas zatrzymywała. Udało nam się wyjść tylnymi drzwiami. Jeden policjant złapał Missy. Pobiegłam za nią wraz z Davidem i udało nam się ją szybko odbić pozbawiając funkcjonariusza życia. Auta były już przed wyjściem, więc szybko weszliśmy do nich i odjechaliśmy z piskiem opon spod budynku szpitala. Ściągnęłam kominiarkę ocierając spocone czoło rękawem pokrwawionego kombinezonu i dmuchnęłam sobie w twarz.
- Alex, dlaczego dałaś mi ten nóż? - spytał po chwili ciszy David, a Missy się zdziwiła - przecież nie powinnaś tego robić.
- Ale to zrobiłam. Wiesz dobrze, że się uczę bez tych wszystkich dupereli, a Tobie i tak bardziej się przydał niż mnie - odpowiedziałam podwijając rękawy do góry. 
- Jak rana? - zmieniła temat blondynka. Spojrzałam na nią pytająco, ale po chwili przypomniałam sobie, że przecież byłam ranna.
- A już dobrze, jest wszystko okej. Dziwi mnie, że znieczulenie tak długo działa, odkąd przyjechaliśmy do szpitala - wymruczałam patrząc, co dzieje się za oknem, a po chwili spojrzałam na nią. Miała na twarzy, trochę powyżej skroni niewielkie cięcie. - David masz plaster? - spytałam, ale on pokiwał przecząco głową. 
- Fester masz plaster? - zapytał lekarza patrząc na Mis. Nie dostał odpowiedzi, ale po chwili mężczyzna wyciągnął opatrunek i podał go chłopakowi. Opatrzył delikatnie ranę swojej dziewczyny i uśmiechnął się do niej czule i z troską. Dlaczego oni mogli być razem, a ja nie mogłam mieć chłopaka? Wiecie już, że zarówno Missy jak i David należą do gangu. Gdyby on był spoza naszego grona, spotkałby go podobny los, jak chłopaka Anji. Nie możemy mieć nikogo z zewnątrz, ponieważ rada stwierdziła, że wtedy wydamy wszystkie ich plany, a to może się potoczyć tak zwaną pocztą pantoflową i dojść aż do wrogów. Wtedy stałoby się dokładnie to samo, co stało się przed trzema latami, gdy mafia się rozpadła, bo nie wiadomo z jakich powodów nieprzyjaciele dowiedzieli się o wszystkim, co było naszą tajemnicą. Jedna akcja i BUM! Nie ma całej bandy. 
- Ilu z nich ucierpiało? - zapytał szef patrząc na drogę. Dopiero teraz zorientowałam się, że siedział za kółkiem.
- Jeszcze nie rozmawiałam z resztą, ale u mnie poszło czterech - powiedziałam - w tym Malik.
- Zabiłaś go?! - zahamował energicznie.
- Nie wiem, zaszedł mnie od tyłu i coś mu wstrzyknęłam do brzucha - odpowiedziałam patrząc w lusterko, gdzie mogłam zobaczyć jego bladą twarz, a na niej lekki grymas niezadowolenia. Po chwili ciszy ruszył ponownie, nie mówiąc nic. Po niedługim czasie jednak przerwał ciszę między nami. 
- No cóż, już myślałem, że odpuszczę Ci te zadanie, ale skoro nie wiesz, czy go zabiłaś, to kontynuujesz je dalej - rozkazał, a ja jedynie przytaknęłam i westchnęłam patrząc za szybę. Padał deszcz. Nawet nie zauważyłam, kiedy tak popsuła się pogoda, ale to może nawet i dobrze. Miałam na dzisiaj dość i jedyne czego chciałam to położyć się do łóżka i zasnąć, wsłuchując się w uderzenia kropel wody o parapet. Uwielbiałam ten dźwięk, uspokajał mnie podczas gdy prawie każdy dzień spędzałam na bieganiu z głośną muzyką w uszach, na strzelnicy, słysząc znudzony dźwięk wystrzału, na treningach, gdzie wszyscy krzyczeliśmy. Przez te krzyki uczyli nas komunikacji na misji. W domu mogłam się odprężyć i być po prostu sobą, choć nie powiem, że tam też było źle. Zabijanie weszło mi w nawyk, jest dla mnie codziennością, rzeczywistością. Tak samo jak dręczenie lub torturowanie innych ludzi, którzy sobie na to zasłużyli. Nie zabijam niewinnych, nie strzeliłabym, ani nie uderzyłabym człowieka, który nic mi nie zrobił. Ale oni zrobili.. To oni zabili tych niewinnych.. i moich bliskich. Dlatego jestem dla nich taka bezlitosna, bezduszna. Nie ma żadnego wyjątku, wszystkich od nich traktuję tak samo, tak samo okrutnie. Należy im się to. Nienawidzę ich za to, ile krzywd wyrządzili tym wszystkim ludziom, którzy przecież niczemu nie zawinili. Chociaż przykład z dzisiaj. Przetrzymywali chore osoby, potrzebujące pomocy, opieki lekarza i kontaktu z bliskimi. Dla nich to jest najważniejsze i ja to wiem. Jedyną bliską dla mnie osobą jest Mis. Może mówię głupio, bo w tych czasach każda nastolatka tak mówi, ale one nie zdają sobie wagi słów które wymawiają. Otóż Missy jest dla mnie jak siostra i kocham ją całym swoim sercem. Nie wyobrażam sobie, co by było, gdyby nie było jej ze mną te trzy lata temu i przez ten cały czas od śmierci rodziców. Nie dałabym sobie rady. Pewnie gdyby nie ona, już dawno dołączyłabym do moich dwóch aniołków, którzy pomimo tego co robię, mam nadzieję, że są ze mną i wspierają mnie tam na górze. Często mam takie myśli, żeby zakończyć to wszystko, bo nic mnie tu nie trzyma i w momencie gdy przypominam sobie o Missy stwierdzam, że nie mam racji. Tylko ona mnie tu trzyma. Szef odwiózł wszystkich. Wysiadłam jako pierwsza z samochodu i weszłam do domu, zamykając drzwi na klucz. Poszłam się wykąpać, po czym położyłam się odświeżona do łóżka. Wzięłam na chwilę telefon i spojrzałam na swoje powiadomienia. Na wiadomościach pisało o napadzie na szpital, a na zdjęciu byłam ja w kominiarce. Było mi widać jedynie moje blond włosy. Na nagłówku napisane było "Poszukiwana blondynka". Dlaczego tylko ja? DLACZEGO ZAWSZE JA?


_________________________________________________________________

No to jest trzeci, co na niego powiecie? Jak myślicie, co się stanie z Zaynem? :) Liczę na cząstkę waszej wyobraźni haha :D Tak więc ten rozdział napisałam w jeden dzień, tak mi się dobrze pisało, że napisałabym więcej, ale niech to pozostanie na następne rozdziały :* Liczę na wasze komentarze, w których wyrazicie swoje opinie co do chaptera i bloga :) Opinie możecie wyrażać również na hashtagu #EmulationFanfiction. No to do czwartego! <3 

CZYTASZ=KOMENTUJESZ