Chapter 18

Nie wiedziała tak naprawdę co lub kto jest powodem mojej decyzji. Rodzice, zdrada Brandona owszem, ale jest jeszcze ktoś, kto najbardziej przyczynił się do tej zmiany..

****

Obudziłam się następnego dnia dość późno. Najprawdopodobniej minęło mnie spotkanie z Bostuanem, ale dopiero gdy spojrzałam na zegarek miałam pewność, że tak się właśnie stało. Wyjrzałam zza ściany - wszyscy w moim pokoju się pakowali. 

Co to ma znaczyć?

Wstałam i podskoczyłam szybko do biurka, skąd mogli mnie zobaczyć.

- Hej, co się dzieje?

- Już myślałam, że się nie obudzisz - zaśmiała się jedna. 

- Dlaczego się pakujecie? - spytałam, patrząc pytająco na trójkę moim współlokatorów, ale tylko jedna się odzywała. Reszta patrzyła na mnie wrogo.

- Wyjeżdżamy już - odpowiedzieli.

- Jak to? - zdziwiłam się - Już? Tak szybko?

- Prawdopodobnie to po tej akcji wczorajszej chcą wszystko uporządkować i wysyłają nas z powrotem - skrzywiła się - Organizator kazał Cię zawołać jak się obudzisz.

- Okej, dzięki - pokiwałam głową, wzięłam jedną kulę i poszłam się do łazienki przebrać. Ubrałam swoje zwykłe, cywilne rzeczy, wykąpałam się i załatwiłam wszystkie poranne czynności. Wyszłam i zaczęłam się pakować, a że nie miałam dużo rzeczy ze sobą to niecałą godzinę potem byłam gotowa. Ruszyłam w stronę gabinetu Bostuana, podskakując na jednej nodze. Miałam trochę daleko do jego biura, więc dostałam lekkiej zadyszki. Forma formą, ale to gorsze niż bójka z piątką wrogów. 

- Jestem - zawołałam, siadając na czerwonej, dwuosobowej sofie. Mężczyzna wyszedł z drugiego pokoju, gdzie mignął mi obraz czarnej, skórzanej kurtki Zayna. 
- Hej Alex, jak się czujesz? - spytał, zamykając tamte drzwi. Było po nim widać, że doznał lekkiego szoku ze względu na rozszerzone źrenice.
- Emm, dobrze, jakoś daję radę. Coś się stało?
- Chciałem zapytać.. - zatrzymał się na kilka sekund - Co masz zamiar teraz zrobić?
- A jak myślisz? - spytałam.
- Nie wiem, czego mogę się po tobie spodziewać - odpowiedział.
- Przechodzę do Greenwich - oznajmiłam pewnie po chwili, a on odetchnął z ulgą.
- Rozmawialiśmy z Anją. Powiedziała, że jeśli Ty się zgodzisz, to ona też.
- Jest tutaj? - zapytałam.
- Jest z Zaynem, Missy i szefem Greenwich w drugim pokoju.
- Jak ma na imię ich szef? - zapytałam.
- Dereck Hamilton - odpowiedział. Wstałam podpierając się jedną kulą. 
- Kiedy jedziemy? 
- Możecie nawet już - powiedział i poszedł po osoby siedzące w drugim pokoju - możecie już jechać.
Najpierw z pokoju wyszła Missy, za nią Anja, potem szef o czarnych, kruczych, krótkich włosach i szarych oczach. Na końcu wyszedł Zayn, nie patrząc na mnie. Lott i Roberts się do mnie przytuliły, szef Hamilton podał mi rękę, uśmiechając się, a Zayn jedynie kiwnął do mnie głową i odwrócił wzrok. Postanowiłam się nie wtrącać. Ruszyłam z powrotem w stronę pokoju, a Missy z Anją szły za mną. Hamilton z Malikiem poszli już do samochodu. Dziewczyny pomogły mi zabrać bagaż i wyszłyśmy na zewnątrz. Wsiadłam do samochodu i czekałam na resztę, bo laski kazały mi już wejść do środka. Po chwili wszyscy byli w samochodzie i odjechaliśmy. Zastanawiałam się, czy dobrze zrobiłam i czy nie jest to jakiś podstęp, żeby mnie zabić. W tym momencie wszystko mi było wiadome, bo gdybym zrezygnowała, tak czy siak nie miałabym gdzie wrócić.

*kilka dni później*

Nie widziałam się z Zaynem przez kilka dni. Coraz więcej czasu spędzałam na myśleniu o nim i dobijało mnie to coraz bardziej. Wczoraj powiedziałam o tym wszystkim Missy, a ona stwierdziła coś, co stało się dla mnie oczywiste już wcześniej - "Zakochałaś się w nim złotko". Teraz pozostało jedynie pytanie: Jak się odkochać? Z zamyślań wyrwał mnie czyjś głos. Wpadłam na Zayna, a on zaczął się awanturować. 
- No przepraszam Zayn - uciszyłam go.
- Patrz jak łazisz - odpowiedział tak sucho, że przez moje ciało przebiegł dreszcz.
Chciał mnie minąć i już wykonywał tę czynność, ale złapałam go za rękę.
- Co się dzieje? - zapytałam spokojnie, a on popatrzył na mnie wrogo.
- Nic się nie dzieje, zostaw mnie - warknął. 
- Nie odzywasz się do mnie od czasu przyjazdu tutaj..
- Nic nie rozumiesz? Moim zadaniem było sprowadzenie Cię tutaj, nic więcej. 
- Czyli... - zszokowała mnie twoja odpowiedź - To wszystko... to wszystko było udawane? - popatrzyłam na Ciebie, a on prychnął, jakby to było oczywiste.
- Dziwi mnie, że jak na tak wyszkoloną wojowniczkę dałaś się na to nabrać.
- Dziwi mnie, że potrafisz być aż takim dupkiem, żeby bawić się ludzkimi uczuciami - odpowiedziałam mu. Chciało mi się płakać.
- Nie rusza mnie to, byłem do tego szkolony.
- Byłeś szkolony do łamania serc? - prychnęłam i założyłam ręce na klatce piersiowej. Nie odezwał się. Ruszyło go to, ale nie dobiło. Patrzył wszędzie tylko nie na mnie, co wprawiało mnie w wewnętrzny szał.
- Cześć - odpowiedział po pewnym czasie i poszedł w swoją stronę. Nie zatrzymałam go. Zacisnęłam usta i pewnym krokiem, ale o kulach ruszyłam w stronę sali treningowej. Miałam na sobie czarne rurki, czarną bokserkę i skórzaną, czarną kurtkę, bo tak musieliśmy chodzić. Będąc w sali, zrzuciłam ją z siebie i podskoczyłam do worków treningowych. Zaczęłam uderzać energicznie w jeden z nich, nie zważając na palący ból w ramieniu lub w nodze. W tym momencie chciałam się tylko wyżyć w jakiś sposób zapomnieć o tym co usłyszałam od Malika.. i o tym co do niego czuję.
- Nie powinnaś nadwyrężać nogi - podszedł do mnie szef, trzymając ręce w kieszeniach spodni. 
- Wielu rzeczy nie powinnam - odpowiedziałam nadal nie zwracając na niego uwagi. Włosy pod wpływem nagłych ruchów zaczęły się bulić i zwisać niezdarnie - Ty mu kazałeś to zrobić.
- Co kazałem zrobić i komu?
- Zaynowi. Kazałeś mu mnie w sobie rozkochać - waliłam cały czas w worek, nie przejmując się losem rany na nodze, która dawała się we znaki.
- Powiedziałem mu, że jest to ewentualnością, ale nie kazałem mu tego robić. Gdybyś za żadne skarby się nie zgadzała, to owszem, raczej by to zrobił, ale z tego co wiem, już z początku zmienił swoją strategię działania - wytłumaczył.
- Podobno był szkolony do takich spraw - mruknęłam patrząc tępo w czerwony, wiszący punkt przede mną. 
- Był szkolony, żeby nie współczuć wrogowi i nie pokazywać swoich emocji na zewnątrz.
- Czyli jednak nadal uważasz mnie za wroga.
- Nie, ale kiedyś mieliśmy już taki przypadek i skończyło się to dla nas klęską. Oczywiście dopuścił bym Cię już do planów, bo wiem, że jesteś mądrą dziewczyną i nam pomożesz, ale rada uzgodniła, że najlepiej będzie przeczekać kilka tygodni.
- Nie chodzi mi o to - powiedziałam.
- A więc o co Ci chodzi dziecko? - spytał łagodnie.
- Chcę poznać wasz sposób trenowania reszty. I chcę ich nauczyć ruchów używanych w Easton - zmieniłam temat.
- Na to mogę pozwolić. Pomożesz nam tym, a rada szybciej dopuści Cię do planowania. Jeśli chcesz, mogę Ci pomóc szybciej zdobyć ich zaufanie. 
- Myślałam, że jesteś jej członkiem?
- Bo jestem, ale nie ja sam i nie mogę decydować za nas wszystkich.
- Narazie zajmę się swoimi problemami - odpowiedziałam, a po chwili się zastanowiłam - choć w jednym mógłbyś mi pomóc...

Od razu przepraszam, że tak dopiero teraz go dodaję :c Jest przed 3 i pewnie wszyscy z was teraz śpią, ale ze względu na to, że nocki mam wolne, a dni niestety nie, dodaję go teraz :(

Dziękuję wam za 64 komentarze! Jesteście wielcy! ♥

Tym razem strasznie chciałabym, aby było co najmniej 40, ale to NIE jest szantaż... po prostu miło by mi się zrobiła na ten widok :)

Dziękuję, że jesteście ze mną pomimo moich ostatnich kaprysów dotyczących dodawania rozdziałów, ale niestety 3 gimnazjum to nie żarty.. Non stop spotkania w kościele do bierzmowania, a o nauce i egzaminach (zarówno tych próbnych w grudniu jak i tych prawdziwych w kwietniu) to już nie wspomnę :(

Także do 19 i co powiecie na zachowanie Zayna? Piszcie, piszcie, wszystko chętnie czytam aniołki <3