Chapter 16

-Albo ucierpi ona albo któryś was - powiedział i przycisnął mocniej nóż do mojego gardła. Nastała chwila długiej ciszy.
- Okej, masz to czego chciałeś! - krzyknął Zayn i rzucił z hukiem broń na skrzypiące panele.
- Zayn nie! - krzyknęłam, a Jason nacisnął spust..

****

Zamiast zobaczyć Zayna, poczułam przeszywający ból w udzie. To nie Zayn dostał kulką tylko ja. Zacisnęłam usta, żeby nie wydobyć z siebie krzyku, który cisnął mi się z ust i zgięłam się lekko. Z moich oczy popłynęły pojedyncze łzy, które po chwili opanowałam. 
- Jeszcze raz - warknęła Missy stojąc za nami. 
- Podejdź bliżej, a ją zabiję - powiedział przypominając jej o nożu przy moim gardle, który zaciskał się coraz mocniej. 
- Nie będę musiała - powiedziała, bo w tym momencie Jason został zraniony trzy razy z pistoletu od Zayna. 
- Missy tył! - zawołałam widząc w szybie dwóch facetów, wbiegających na salę. Gwałtownie się odwróciła i zaczęła strzelać, a do mnie podbiegła Anja i mnie rozwiązała. Podskoczyłam na jednej nodze. Byłam słaba od utraty dużej ilości krwi z ramienia z uda, ale za nic nie chciałam pokazać mojej słabości. 
- Siedź  - powiedziała i podniosła z krzesła opaskę, którą miałam przewiązane usta. Pomogła mi usiąść i chciała nią przewiązać moje udo, ale była zbyt krótka. 
- Zayn pomóż mi! - krzyknęła lekko spanikowana nie mając nic, co mogłaby obwiązać wokół mojej nogi.
- Nie Anja, dam radę - powiedziałam i wstałam chwiejąc się, ale po chwili znowu ktoś posadził mnie na tym przeklętym krześle. Tym razem był to Zayn. Spojrzał na ranę i skrzywił się widząc ją. Rozejrzał się, ale najwyraźniej nie znalazł niczego, co by mu pomogło.
- Daj opaskę - powiedział wyciągając rękę do Anji i dostał to czego chciał. 
- Jest za mała - westchnęła patrząc na jego ruchy. 
- Może zaboleć - powiedział do mnie. 
Wyprostował powoli moją nogę i ściągnął swoją koszulkę. Potargał ją w niektórych miejscach i obwiązał wokół uda pod raną zawiązując tam też opaskę. w tym momencie ostatnią rzeczą o jakiej mogłam myśleć była jego doskonale wyrzeźbiona klata. Szybko jedna odsunęłam od siebie to wszystko słysząc kolejne wystrzały.
- Nie damy rady, zmywamy się! - zawołał Bostuan widząc wbiegających wrogów zalewających całą salę. Zayn podał mi pistolet 
- Osłaniaj tyły - powiedział i wziął mnie na ręce. Zaczęli biec w stronę pokoju, w którym znalazłam się na początku symulacji i oni najwyraźniej też. Strzelałam do napastników jak zwykle celnie. Co chwilę padali trupem na ziemię. Biegliśmy krętymi korytarzami, a ja zastanawiałam się jedynie, jak zapamiętali tę drogę. Wbiegliśmy do pokoju i zatrzasnęliśmy drzwi, a wszyscy wrogowie biegli prosto przed siebie myśląc, że skręciliśmy w kolejny korytarz.
- Ktoś wie może jak się stąd wydostać? - spytałam stojąc na jednej nodze i podpierając się na ramieniu Missy. 
- Jeszcze nie - powiedział Bostuan.
- Czemu tam nie zostałeś? - zapytałam - mógłbyś nas stąd wydostać.
- Bo jest problem - powiedział - wejście jest gdzie indziej niż wyjście. Tędy weszliśmy, teraz trzeba znaleźć drogę powrotną - westchnął.
- Super - skomentowałam - może jeszcze jakieś zagadki?
- Nie komentuj, myśl - westchnął Jaimie. 
Siedziałam już cicho i zaczęłam myśleć, wytężając swój umysł. Gdzie może być wyjście z tego cholernego miejsca. Jak je znaleźć, te miejsce jest jak labirynt. Właśnie.. labirynt. Gdzie zwykle znajduje się wyjście z labiryntu? Na zewnątrz albo w samym środku. 
- Mam dwie koncepcje - powiedziałam, a wszyscy w milczeniu spojrzeli na mnie, więc kontynuowałam dalej - albo na zewnątrz albo w samym środku.
- Skąd ten pomysł? - spytał Bostuan wyraźnie zaciekawiony.
- Ten budynek jest jak labirynt. W labiryncie zwykle wyjścia znajdują się na krawędzi, co oznacza w naszym przypadku na zewnątrz. Drugą opcją jest właśnie w centrum, w chaosie, gdzie ciężko się dostać. Osobiście wolałabym obstawić pierwszą wersję. 
- Ale skąd wiemy, że te wyjścia właśnie tam się znajdują? - spytała Missy.
- Dobrze by było sprawdzić - powiedziałam - przynajmniej wykluczymy te dwie możliwości i będziemy szukać dalej.
- Mnie się podoba - powiedział Jaimie.
- Musimy iść wszyscy - powiedziała Anja. Zayn siedział cicho.
- To próbujemy? - spytałam patrząc na wszystkich po kolei.
- Próbujemy - powiedział Bostuan, a wszyscy pokiwali twierdząco głowami. Powoli wstałam i wzięłam pistolety podając je każdemu z nas. Zabrałam jeszcze zapasowe naboje i cicho wyszliśmy z pokoju. Nie było nikogo na korytarzach, więc pewniej ruszyliśmy przed siebie. 
Było cicho.
Zdecydowanie za cicho. 
Zatrzymałam wszystkich ruchem ręki, kulejąc. Byliśmy w miejscu, gdzie przecinały się dwa korytarze. Pokazałam im żeby byli cicho i tak też robili. Powoli podeszłam powoli do ściany i usłyszałam to czego się spodziewałam. Wyskoczyłam zza ściany i obdarzyłam napastnika lewym sierpowym tak, że uderzył głową o ścianę. Wzięłam jego głowę w ręce i z całej siły uderzyłam nią w ścianę tak, że stracił przytomność.
- Idziemy dalej - powiedziałam patrząc na nich.
- Skąd wiedziałaś, że on tam będzie? - zapytał mnie cicho Zayn podchodząc do mnie i pomógł mi, biorąc mnie pod ramię.
- O ile pamiętam, to tutaj ostatnio dostałam w łeb - zaśmiałam się bardzo cicho, a on razem ze mną.
- No tak, to nie był miły widok - powiedział.
- Widziałeś? - popatrzyłam na Ciebie jednocześnie będąc czujna.
- Tak - westchnął i kiwnął głową potwierdzając.
- Nawaliłam - powiedziałam i spuściłam głowę.
- Powiedzieć Ci coś? - szepnął do mojego ucha, a ja skinęłam głową.
- Nigdy nie widziałem odważniejszej dziewczyny od Ciebie - uśmiechnął się uroczo, a mnie serce podskoczyło do gardła. - Udowadniasz to za każdym razem.
- Hej no nie przesadzaj - odwzajemniłam jego gest również się uśmiechając.
- Nie przesadzam. Nikt by chyba nie pomyślał, że za tą ścianą ktoś czeka - pokiwał znacząco brwiami, co mnie nieco rozśmieszyło.
- Jesteśmy - powiedział cicho Jaimie do nas. Zatrzymaliśmy się wszyscy przed drzwiami prowadzącymi na zewnątrz. Anja pchnęła drzwi. Rozejrzała się i podniosła rękę do góry, ostrzegając nas, żebyśmy uważali na dach i wyższe piętra. 
Wyszliśmy na zewnątrz.
- Czysto - powiedziałam cicho i poszliśmy dalej.
Poruszaliśmy się powoli i ostrożnie, uważając na pułapki zastawione na nas, których było tu multum. 
- Tam - szepnęłam i pokazałam ręką na konar drzewa, który dziwnie się świecił.
- To może być to - powiedział Bostuan, ale było jedno ale. Obok konara siedział najbardziej niepożądany przeze mnie człowiek. Obok siedział Brandon, mój były szef i przyglądał nam się z zaciekawieniem.


- Witam 

Jest! Zdążyłam dodać w sobotę! Ostatnio mam tyle do roboty, że ciężko mi się pisze :/

Lecę misie, przepraszam, że tak krótko, ale mama woła :o

Pamiętajcie o komentarzach, sondzie i hashtagu :)

Kocham was! ♥