Chapter 7

Nie chcę teraz nikogo. A jej tym bardziej, nie pasuje do mnie. Jest spokojna, a ja wybuchowy. Jedynie pod względem imprez jesteśmy podobni, ale nic więcej. Nic z tego nie będzie, wiem to, jestem tego pewien.

- Ej przywieźli tą Lott jak chciała uciec, mamy ją, chodźcie! 

****

Dwa dni temu odbył się pogrzeb Davida. Byliśmy na nim wszyscy. Wszyscy za wyjątkiem Missy. Martwiłam się o nią, dzwoniłam, pisałam, ale nie dawała żadnego znaku. Ostatecznie późnym wieczorem napisała mi wiadomość, w której przeprosiła za swoją nieobecność usprawiedliwiając się tym, że chciała zapamiętać go, gdy stał obok niej uśmiechnięty. Chciała pamiętać go żywego, Nie martwego, leżącego bezbronnie w drewnianej skrzynce, który nie 
powie już do niej nic, nie spojrzy na nią, nie uśmiechnie się, nie pocałuje jej. Po części ją rozumiem, jednak z drugiej strony dziwi mnie jej zachowanie. 

Jak zwykle około godziny dwunastej - nie byłam rannym 
ptaszkiem - zaczęłam się ogarniać. O godzinie trzynastej 
zjadłam śniadanie czy tam obiad, wszystko mi już jedno.

Założyłam białe słuchawki na uszy, ubrałam pomarańczowy, odblaskowy top, czarne, zwykłe legginsy i buty do biegania. 
Na koniec narzuciłam na siebie sportową bluzę. W jednej 
ręcetrzymałam odtwarzacz z muzyką, do drogiej natomiast 
chwyciłam butelkę wody. Swoje niesforne włosy związałam w kucyk i wyszłam z domu. Włączyłam głośno muzykę i nie 
zważałam na otaczających mnie ludzi. Biegłam przed siebie 
doskonale znaną mi trasą. Ostatnio nieco zaniedbałam 
treningi, ze względu na chorą rękę. Wczoraj wieczorem 
postanowiłam to zmienić. Chcę nauczyć się czegoś nowego, 
innych sztuk walki. W ten sposób będę miała przewagę. Chcę pomścić śmierć mojego przyjaciela, więc muszę się wykazać 
niezwykłym sprytem, umiejętnością logicznego myślenia i 
oczywiście siłą. To jest teraz najważniejsze.

Taktyka, siła, taktyka, siła. Chciałabym jakieś warsztaty, które były organizowane co roku, ale ze względu na to, że jesteśmy świetnie wyszkoleni, zrezygnowali z tej opcji. Po drodze

wpadłam na Anje.

- Hej młoda - wyciągnęłam słuchawki z uszu.

- Dawaj moje kabanosy! - krzyknęła, tak, że sama się 
przestraszyłam. Co dopiero ludzie przechodzący tędy.

- Ej, uspokój się, miałam Ci je przynieść do bazy - 
powiedziałam. Tak, przedstawiam wam

Anje, torturowaną przez jej najlepszego przyjaciela - kaca.
- Kurwa ale mi łeb napierdala - złapała się za głowę.
- To co Ty tu robisz? Powinnaś w łóżku leżeć - powiedziałam.
- Szef mnie wzywał, więc jakiś opieprz na pewno dostanę. Ty też jesteś ponoć ta "zaproszona"- Skąd wiesz? - zmarszczyłam brwi.
- Nie zostałaś poinformowana? - momentalnie się ożywiła.
- Niby o czym? - spytałam poprawiając swój kucyk.
- Chodź - powiedziała, złapała za nadgarstek i zaczęłyśmy 
razem iść w stronę naszej siedziby.
Przy każdym pytaniu milczała, więc nic od niej nie 
wyciągnęłam.
- Kurwa Anja o co tu chodzi!? - wkurzyłam się, nie lubiłam o niczym nie wiedzieć.
- Nie mogę Ci tego tutaj powiedzieć - mruknęła i szłyśmy 
dalej.
- Gdzie podział się twój kac? - zmieniłam temat.
- Poszedł w chuja - wzruszyła ramionami z delikatnym 
uśmiechem. Jej najczęstsze słowa to "chuj" i "kabanosy". 
Przewróciłam teatralnie oczami, a po dwudziestu minutach 
całkowitego milczenia w końcu dotarłyśmy na miejsce. 
Ogromny budynek otoczony był ze wszystkich stron 
drzewami. Tak, byłyśmy w lesie. Kryjówka gdzieś na 
obrzeżach miasta wydawała się kompletnym absurdem, nie mówiąc już o jego centrum. Las był najbezpieczniejszym 
azylem. Po pierwsze porastające obszar drzewa, są wysokie i gęsto porastają nasze tereny, przez co nie widać bazy. Po 
drugie podczas nalotu łatwiej się skryć w lesie niż na otwartej przestrzeni lub w mieście. Był to jeden z wielu naszych 
schronów, ale ten zdecydowanie jest jednym z najlepszych. 
Powstał kilka tygodni przed moim dołączeniem do gangu, 
więc jest naprawdę solidnie wykonany. Nie musimy się 
martwić, że budowla z każdą chwilą może się zawalić, bo
tak dobrze zbudowane budynki widuje się naprawdę rzadko.
Pośpiesznie weszłyśmy do środka. Wchodząc poczułyśmy zapach potu zmieszanego z czystością. Tak, na dole trwają 
właśnie treningi, a tutaj chłopaki biją się dla własnej 
przyjemności. Ominęłyśmy ich witając się.
- Czekaj, pójdę do pokoju na chwilę. Przebiorę się - 
wytłumaczyłam, a ona skinęła lekko 
głową. 
W podziemiach każdy z nas posiada własny pokój. Przed 
dołączeniem do tej grupy, taki budynek wydawał mi się 
nierealny, niemożliwy do zbudowania. A jednak jest to 
możliwe. 
Weszłyśmy do windy, a ja wcisnęłam przycisk z 
wygrawerowanym inicjałem "-5", który podświetlił się na 
czerwono i winda ruszyła.
- Teraz możesz mi powiedzieć? - zapytałam patrząc na nią 
wyczekująco.
- Lepiej jeśli szef Ci to powie. Mogę jedynie wyjawić, że ja też - powiedziała nie patrząc na mnie.
- Co Ty też? - dopytywałam się.
- Dowiesz się za chwilę - oparła się o ścianę windy, a po 
chwili byłyśmy już razem w moim pokoju. 
Składał się on z szarych ścian. Na suficie zamontowane były halogeny, świecące na nowoczesny, biały kolor. Po prawej 
stronie pokoju znajdowały się lustra rozciągające się na 
całą ścianę. Po lewej znajdowało się łóżko i kilka innych 
przedmiotów umożliwiających rozrywkę. Wyciągnęłam z 
szafy w miarę normalne ciuchy i poszłam do łazienki się 
przebrać.
Białe ściany, w rogu prysznic, lustro, toaletka, muszla 
klozetowa, czarne, wysoko połyskujące kafelki. Wszystko to 
otaczało mnie, gdy przekroczyłam próg pomieszczenia. 
Wszystkie pokoje wyglądały tak samo. Na nas nie robiły już 
wrażenia, ale gdy dzieciaki do nas dołączą, na pewno będą 
pod ogromnym wrażeniem ogólnej konstrukcji budynku. 
Weszłam pod nowoczesne natryski i niemal od razu przeszła mnie fala ciepła spowodowana przez wodę. Umyłam swoje 
ciało kokosowym płynem do kąpieli, a włosy miętowym 
szamponem. Po dwudziestu minutach przebrana i 
odświeżona po porannym biegu wyszłam wraz z Anją z 
pokoju. Korytarze były tego samego koloru co ściany pokoi. 
Jedyną różnicą były lampy na suficie, świecące na ten sam 
kolor. Szłyśmy długimi i krętym drogami zanim dotarłyśmy 
do schodów, prowadzących prosto do ukrytego biura szefa. 
Oczywiście wszyscy mieliśmy pojęcia o tym, gdzie się 
znajduje, ale wrogowie o nim nie wiedzieli. Weszłyśmy do 
pokoju wcześniej upewniając się pukaniem, czy możemy 
wstąpić.
- O, właśnie chciałem was wzywać - odezwał się 
rozpromieniony.
- Dlaczego ona nic nie wie? - zapytała bez owijania w 
bawełnę brunetka, stojąca obok mnie.
- Ach tak, zapomniałem, myślałem, że któryś z ochroniarzy 
jej powiedział - zdziwił się, ale było to tak sztuczne, że nawet 
Anja to zauważyła, ale nie skomentowała.
- O co chodzi? - zapytałam zdezorientowana - dlaczego 
jesteśmy tu we dwie?
- Pojedziecie na szkolenie - powiedział bez zawahania.
Nareszcie ktoś ruszył dupsko i zorganizował nam szkolenie!
- Ale dlaczego tylko we dwie? - zdziwiłam się.
- Nie jest to zwykłe szkolenie. Wszystko będzie trwało 
najkrócej trzy tygodnie, zależy od waszego zaangażowania. 
Wezmą w nim udział pary z każdego znanego i szanowanego gangu na londyńskim, czarnym rynku. Będą tam wasi 
najwięksi wrogowie. Będzie musiały stawić im czoła podczas walk na ringach. Treningi będą podobne do tych, na które 
uczęszczają dzieciaki,tylko z nowymi ćwiczeniami, taktykami i oczywiście z przeciwnikami. Szkolenie odbędzie się na 
niecałe dwa tygodnie, a do tego czasu musimy wymyślić co z 
tobą Alex. Nie można się już potem wycofać, ani wrócić. 
Śpicie w ośrodku w lesie kilkadziesiąt kilometrów stąd i nie 
wolno wam wychodzić chyba, że chodzi o treningi. Nie 
możecie się zabijać podczas nich, ale popołudniami i 
wieczorami można robić co się chce.
- To jak obóz przetrwania - wymruczała zszokowana Anja.
- Ale niby dlaczego miałabym się ukrywać? - zadałam banalne pytanie, wiadomo, jestem
Niewiadomą - będzie tam Malik?
- Przypuszczam, że tak, ale nie dostajemy rozpisek zgłoszonych uczestników - wywrócił 
oczami.
Przez całą okrągłą godzinę szef tłumaczył nam, jak mamy się zachowywać i słuchał 
naszych sugestii dotyczących mojej odmiany. Sam nawet 
proponował i śmiał się razem z nami. Stał się taki jak przed śmiercią Davida, choć ja cały czas utrzymuję do niego dystans.
Ostatecznie nasze dzisiejsze spotkanie zakończyło się na tym, że będę nosiła soczewki zmieniające kolor oczu oraz przefarbuję włosy. Na razie tyle, resztę będziemy obmyślać jutro, bo 
szef ma jakąś sprawę, która "niestety" nie może zaczekać. 
Czasami mam ochotę go śledzić i wiedzieć co robi podczas 
gdy my ostro harujemy, aby to co stworzyli jego poprzednicy 
utrzymać jak najdłużej.
- Czego mamy się tam spodziewać? - zapytałam na odchodne, 
gdy Anja już poszła.
- Byłem tam kiedyś. Czego możecie się spodziewać? Krwawej 
rzezi poza salą treningową i poza oczami waszych trenerów - odpowiedział jakby nigdy 
nic.
- Na co mamy uważać?
- Na wszystko. Musicie być naprawdę ostrożne. Najgroźniejsze są noce, bo śpicie w pokojach po kilka osób - powiedział bez 
przejęcia.
- Okej - powiedziałam, kiedy za sobą usłyszałam swoje imię. 
Odwróciłam się i spojrzałam na 
niego pytająco.
- Będziecie mieć pełne ręce roboty. To nie są już takie walki 
jak na akcjach i nalotach. To prawdziwe piekło...



_________________________________________________________________


No to mamy siódmy rozdział, a razem z nim wyjaśnienie o co chodziło mi w notce w
poprzednim rozdziale :) Tak więc zdradzę wam, że za niecałe dwa tygodnie rozegra się 
prawdziwa rzeź jak napisałam :) Tym razem szef ma racje.

Jejku jesteśmy dopiero na siódmym rozdziale historii naszych bohaterów, a ja chcę wam z całego mojego serducha podziękować! Do tej pory liczba komentarzy, które są dla mnie tak 
cholernie ważne wynosi 631!!!! To dla mnie ogromny sukces! DZIĘKUJĘ WAM, DZIĘKUJĘ, DZIĘKUJĘ, DZIĘKUJĘ! ♥
Oczywiście liczę, że będzie im z każdym rozdziałem coraz więcej i więcej! I oczywiście, że moja praca nie pójdzie na marne :) Kocham was, wiecie? Bardzo mocno! <3

Zapraszam też do zakładania kont bohaterów ff na tt. Istnieją już konta Alex, Missy, Zayna, Liama i Lou :) 

No to żegnam się z wami, przypominam o hashtagu, który widnieje po lewej stronie i zapraszam również tam do pozostawiania opinii. Do następnego moje aniołeczki! <3