Chapter 8

Jeśli już tu jesteś i przeczytałeś rozdział, proszę, zostaw komentarz.

- Na co mamy uważać? 
- Na wszystko. Musicie być naprawdę ostrożne. Najgroźniejsze są noce, bo śpicie w pokojach po kilka osób - powiedział bez przejęcia.
- Okej - powiedziałam, kiedy za sobą usłyszałam swoje imię. Odwróciłam się 
spojrzałam na niego pytająco.
- Będziecie mieć pełne ręce roboty. To nie są już takie walki jak na akcjach i 
nalotach. To prawdziwe piekło...

 ****
*niecałe 2 tygodnie później*

Wraz z Anją jechałyśmy już pół godziny w stronę tajemniczego ośrodka. Tajemniczego, bo nie wiedziałyśmy o nim nic. Przynajmniej Anja nic nie wiedziała. Zakazano nam "douczać się" 
przed szkoleniem. Mimo to jednak tak właśnie zrobiłam, a mapę budynku miałam wgraną na 
swoim nawigatorze. Naszym szoferem jak zwykle był Carlos - wysoki, łysy, po trzydziestce 
mężczyzna. Nie znałam go jakoś bliżej jak Maxa czy wcześniej Davida, ale traktowałam go z 
szacunkiem, jak należało. Nigdy się nie wywyższałam, ani nie wychodziłam przed szereg. 
Starałam się tylko pomóc, a jeśli niektórym to się za bardzo nie podobało to ich problem. 
Ja skupiałam się na tym, na czym miałam się skupiać.
Missy nie odzywała się od czasu esemesa. Martwiłam się, dzwoniłam, pisałam, ale nie 
odpowiadała na nic. Chciałam jechać do jej ciotki, ale wtedy okazało się, że przed szkoleniem 
nie można wyjeżdżać z miasta. Te całe zasady były chore! Szkolenie to szkolenie, nawet tak 
ryzykowne jak te, ale bez przesady żeby uziemiać tę dwójkę bez jakiegokolwiek pojęcia o tym, co ich czeka. 
Zastanawia was pewnie dlaczego powstało takie szkolenie, skoro będzie tam więcej 
zabijania niż nauki. Oto odpowiedź: Aby wyeliminować najlepszych i wzbudzić nienawiść w 
sprzymierzonych gangach. Dlaczego szefowie się na to zgadzali? Bo nie chcą pokazać swojej 
słabości i tego, że boją się stracić dwójkę wpływowych członków mafii. Chcą pokazać, że są 
silni i tak łatwo się nie poddają. A my nie mamy tu nic do gadania. Przeanalizowałam sobie to wszystko, ćwicząc jak idiotka, jak tchórz stare ruchy i pojęcia w walce, które nigdy nie 
zawodzą. Ale nie stchórzyłam. Stawiłam czoła wyzwaniu i oto jestem w drodze do.. dokąd, 
właśnie? Ach, tak.. do piekła. Możliwe, że to moja ostatnia podróż, ale nie dopuszczam do 
siebie tej myśli. Muszę się zaopiekować Missy, ona jest teraz najważniejsza.
- Kiedy będziemy? - zapytałam, ale facet mi nie odpowiedział.
To oznaczało tylko jedno. Byliśmy na miejscu.


Pokój dzieliłam na szczęście z naszymi dwoma sprzymierzeńcami z Lynx i dwoma 
wrogami. Oboje byli innego pochodzenia. Jeden z Anslee, a druga - młoda dziewczyna - z 
Greymitch  Nie widziałam na razie nikogo z Greenchen - gangu, do którego należał Malik i 
cała reszta. Gangu, którym tak bardzo gardzę.
Nikt mnie nie poznał, a to za sprawą mojej metamorfozy, którą przeszłam dwa dni przed wyjazdem. Krótkie blond loki to jedynie peruka. Moje tęczówki wcześniej niebieskie, błękitne
jak niebo a czasami instensywne jak ocean, przykrył blady szarozielony kolor. Już po tym nie
można było poznać starej Alex. Ale aby nie ryzykować, zostałam skierowana na zabieg, gdzie 
powiększono mi usta. Oczywiście tylko tymczasowo. W zanadrzu mam jeszcze kilka 
strzykawek z przeźroczystym płynem, gdyby zmiana ta ustąpiła szybciej niż się spodziewano. Czułam się naprawdę dziwnie z nowym i zdecydowanie nie pasującym do mnie obliczem. 
Chciałam jak najszybciej opuścić te przeklęte miejsce i znowu uczyć dzieciaki. Teraz 
wydawało się to tylko marzeniami ciężkimi do spełnienia. Ogarnęłam się i poszłam na 
pierwsze spotkanie z człowiekiem, który zorganizował to gówno. Znalazłam Anję i razem 
poszłyśmy pod ścianę, aby mieć się o co oprzeć. Rozejrzałam się po sali. Widziałam jednego 
gangstera z Eighteen, dwójkę chłopaków z Gescend, jedną dziewczynę, nieco zagubioną z 
Offspring i jeszcze pozostałych z takich gangów jak Crowd, Deftones, Blurez, Mitchingen i 
oczywiście ja i Anja z Easton.
Podczas gdy facet coś pieprzył o regułach obowiązujących na treningu, ja rozglądałam się za Greenchen w poszukiwaniu sylwetki którejś z kolegów Zayna lub samego Zayna. Jednak 
nikogo takiego tutaj nie było. Zastanawiałam się czy ich szef nie stchórzył i nie podjął się tego szkolenia. Moje kąciki ust podniosły się delikatnie do góry na tę myśl. Zajęcia miały się zacząć dopiero jutro ze względu na - i tu mam odpowiedź dlaczego ich nie ma - dwójkę, która pojawi
się wieczorem. Byłam prawie pewna, że chodzi o nich. Chciałabym zobaczyć, jak ta dwójka 
zostaje pozbawiona czegoś najcenniejszego. Czegoś, co odebrali wielu ludziom - życia.


Kilka godzin później zjawiła się dwójka "spóźnialskich". Nie wyszłam jak pozostali. Chyba
nie będę ich witać z otwartymi ramionami i uśmiechem na twarzy podczas gdy oni będą 
planowali tylko powybijać wszystkich po kolei, powoli i boleśnie, z dnia na dzień. Spacerowałam z Anją po ośrodku wskazując jej dyskretnie którędy chodzić, aby się nie zgubić. Wiedziała, 
że nie posłuchałam zaleceń szefa, a ja wiedziałam, że mnie nie wyda. Zawsze mam w niej 
oparcie, tak jak w Missy.
- Jak Ty wytrzymasz bez kabanosów i fajek? - zachichotałam, po raz kolejny dzisiaj jej o tym
przypominając. Skrzywiła się na moje słowa.
- Mam tylko nadzieję, że przy posiłkach kiedyś jako dodatek będą kabanosy - mruknęła.
- A co, będziesz chodzisz po stołówce i pytała "Hej, jesz te kabanosy? Bo jeśli nie, to ja się nimi zajmę", tak? - zaśmiałam się, a ona ze mną.
- Nie będę nikogo pytać o pozwolenie - zakończyła z uśmiechem, a po chwili spoważniała - 
mam czwórkę wrogów ze sobą w pokoju. I jedno łóżko wolne - westchnęła. Wiedziała co to dla niej znaczy. Wyzywanie po nocach i walkę. Z pewnością będą ją atakować.
- An, jesteś silna, musisz dać radę rozumiesz? - zatrzymałam się - jeśli ty jej nie dasz, ja też nie dam. Jesteśmy w tym gównie razem i razem z niego wyjdziemy tak? - popatrzyłam na nią. 
Wahała się co odpowiedzieć.
- Ja.. - zaczęła, ale jej przerwałam.
- Jesteśmy tu po coś. Z setek ludzi w siedzibie on wybrał właśnie nas. To musi coś znaczyć 
prawda? - zapytałam, a ona skinęła głową. - Nie możesz się teraz załamać, to nie na tym 
polega. Właśnie teraz musimy pokazać, że jesteśmy silne, odpowiedzialne i gotowe na atak, a 
nie tylko obronę. I ty jesteś.
- A ty? - zmarszczyła brwi, które prawie się się ze sobą stykały.
- Chyba też - zaśmiałam się - Co ma być to będzie, tak czy siak się stanie i tego nie unikniemy - posłałam jej ciepłe spojrzenie. 
Z końca korytarza usłyszałyśmy jakieś szmery i postanowiłyśmy tam pójść. Organizator 
rozmawiał z dwójką z Greenwich. Poznałam ich. Jedna z postaci nie zdziwiła mnie szczególnie 
swoim przybyciem - Zayn. Każdy mógł się tego spodziewać. Jednak obecność drugiej osoby 
sprawiła, że ugięły się pode mną kolana, że moje ciało odmawiało jakiegokolwiek ruchu, a 
oczy przykryte soczewkami zaszły łzami. Anja szybko mnie stamtąd odciągnęła i poprowadziła na zewnątrz. Byliśmy w lesie. Rozległym, cichym i chytrym. Popatrzyła, czy nikt za nami nie idzie po czym weszła wgłąb niego. Nie potrafiłam wydusić z siebie ani jednego słowa. Cały 
czas myślałam, że się przewidziałam, że te włosy, ta postura... że to niemożliwe, aby ta osoba 
tu trafiła. Gdy byłyśmy już wystarczająco daleko, tak aby nikt nas nie dojrzał, towarzyszka 
posadziła mnie na przewróconym konarze drzewa i sama usiadła obok.
- Alex..  -usłyszałam jej cichy szept.
Nie odzywałam się. Byłam w szoku. Rozczarowanie, ból, żal, zakłopotanie, niewiedza, uczucie zdrady miotały mną w środku. Na zewnątrz byłabym oazą spokoju gdyby nie łzy spływające 
po moich policzkach i skulona postawa.

Siedziałyśmy tak bardzo długo, gdy do naszych uszu dobiegł głos obcego faceta 
mówiącego, że wszyscy mamy się zjawić w głównej sali za pięć minut. Próbowałam wyglądać 
jakoś w miarę normalnie co niespecjalnie mi się udawało. Nie zważając na mój stan ruszyłam w kierunku ośrodka, a po chwili podbiegając, Anja dotrzymała mi kroku. Szłyśmy przez 
chwilę w milczeniu. 
- Ty... Ty będziesz w... pokoju z... - nie umiałam tego powiedzieć.
- Tak, będzie w moim pokoju - powiedziała cicho sprawiając, że nie musiałam mówić tego na 
głos. Ulżyło mi, ale tylko w nieznacznie minimalnym stopniu. Miałam teraz ochotę dać 
wrogowi pistolet i pozwolić na wpakowanie mi kulki w łeb. To było chyba najprostsze 
rozwiązanie. Było banalnie proste.. a ja nigdy nie podejmuję się takich wyzwań i nie 
rozwiązuję tak niczego.
Weszłyśmy do ogromnego budynku, a potem do sali. Wiedziałam, że to wszytko jest 
nielegalne, niedozwolone, błędne, złe. 
Tak samo jak całe moje życie.
Znowu chciwość wzięła górę. Musiałam się obejrzeć na prawo. Miejsce te było 
zarezerwowane dla "wybrańców" z Greenwich. Oczy tego samego koloru co moje, blond 
włosy sięgające prawie do połowy ramion. Tak dobrze znałam tę osobę. Przynajmniej tak mi 
się wydawało. Jeszcze dwa tygodnie temu wyżalała mi się po stracie bliskiego, ukochanego. 
Nie wierzyłam własnym oczom, że widzę właśnie ją.. że muszę widzieć w niej wroga,  widzę w 
Greenwich Missy.

Hej kochani! Pierwsze moje pytanie: Co powiecie na rozdział? Podoba wam się? Wiem, że połowa z was pewnie będzie chciała mnie zabić za to co zrobiłam, ale nie żałuję swojej decyzji, mam taki plan mm *o*

Okej, teraz tak. Skarby, chciałabym, aby każdy po przeczytaniu dzisiejszego rozdziału wyraził swoją opinię w postaci komentarza. Wystarczy zaledwie jedno słowo, a dla mnie będzie ono ogromną satysfakcją. Więc bardzo was proszę, dodawajcie komentarze, bo po ostatnim mam takie wrażenie, że nudzi was moje ff. Jeśli tak, piszcie, a ja postaram się jakoś je szybciej rozkręcić. 

Pamiętajcie też o hashtagu (gadżet po lewej stronie). Tam również możecie zostawiać swoje opinie, jednak chciałabym, aby w komentarzach było ich więcej. 

Możecie również zakładać konta na tt od bohaterów. Istnieją już konta Alex, Zayna, Louisa, Liama, Anji i Missy :) Reszta jest do waszej dyspozycji i jeśli je zakładacie, proszę, napiszcie do mnie to będę się jarać przez następne godziny :D @iminlovewithzen x

P.S. Mam problemy z przewijaniem tekstu, coś mi się w bloggerze spieprzyło, więc na razie muszę pisać mniejszą czcionką :(

No to to chyba wszystko aniołki, dziękuję wam, że jesteście i liczę, że będzie was jeszcze więcej. Do następnego! ♥