Chapter 4

Na wiadomościach pisało o napadzie na szpital, a na zdjęciu byłam ja w kominiarce. Było mi widać jedynie moje blond włosy. Na nagłówku napisane było "Poszukiwana blondynka". Dlaczego tylko ja? DLACZEGO ZAWSZE JA?


****

Obudziłam się następnego ranka dość późno jak na mnie, bo po jedenastej. Gdy zorientowałam się, która godzina, jak poparzona wyskoczyłam z łóżka. Punkt jedenasta miałam się wstawić u szefa w gabinecie. 
Zabije mnie, fuck, fuck, fuck! - myślałam, ubierając się najszybciej jak potrafię i bez śniadania, wybiegłam z domu. Podjechałam pod bazę swoim samochodem i truchtem pobiegłam w stronę drzwi. Wystukałam kod przy wejściu i ruszyłam w stronę gabinetu. Było dwadzieścia po jedenastej. Super. Lekko zdyszana weszłam do gabinetu.
- No nareszcie - powiedział zniecierpliwiony patrząc na mnie gniewnie. - Gdzie Ty byłaś!?
- Przepraszam, myślałam, że jest wcześniej i chciałam..
- Nie tłumacz się! - był mega wkurzony - Już po fakcie. Nowicjusze czekają na ciebie na czwartym piętrze. Przez trzy tygodnie będziesz się zajmowała ich nauką i przygotowaniem do prawdziwej walki.
Kiwnęłam głową i wyszłam. Nie zauważyłam jak za mną idzie przyjaciółka. Dopiero pod windą zorientowałam się, że jest za mną. Weszłyśmy do środka, a ja wcisnęłam guzik z wygrawerowaną czwórką. 
- Jak się czujesz? - zapytała cicho. Zbyt cicho.
- Nic mi się nie stało podczas snu, więc jest okej - uśmiechnęłam się, ale widziałam, że jej nie było do śmiechu. Podeszłam do niej. Widziałam, że coś jest nie tak, a w jej oczach zbierają się łzy. Przytuliłam ją nie pytając o powód jej zachowania.
- Zabili go.. zabili.. Davida - wyszeptała w moje ramię i wybuchła płaczem
- Cii kochana, spokojnie - uspokajałam ją - znajdę tego, kto to zrobił i urządzę mu piekło z życia rozumiesz? - popatrzyłam na nią, a ona skinęła lekko głową. Widziałam, że była wykończona.
Zazwyczaj nie jestem aż tak mściwa, żeby deklarować, że zrobię coś takiego, ale jeśli w grę wchodzi życie, szczęście i byt jedynej osoby, na której mi zależy, jedynej osoby, która mi została.. jestem gotowa zrobić wszystko. David był również moim przyjacielem. Zawsze mnie pouczał, mówił, co robię dobrze, a co źle. Mówił kiedy mam użyć broni, a kiedy negocjować. Kiedy należy się zachować tak, a nie inaczej. Z początku był moim trenerem, instruktorem. Moim i Missy. I tak się między nimi wszystko zaczęło. 
- Gdzie idziesz? - zapytała cicho - mogę iść z tobą? Nie chcę być sama.
- Mam treningi z nowymi - odpowiedziałam - oczywiście, że możesz.
Chce mi się płakać, czuję, jak do oczu napływają mi łzy, a obraz się rozmazuje. Ale nie. Nie mogę jej tego pokazać. Nie mogę, aby bardziej cierpiała myśląc o nim. Muszę zrobić wszystko, żeby zapomniała. Tak jak ona. Była silna, gdy jedyni ludzie, na jakich mi naprawdę zależało - odeszli. Sprawiała, że i ja byłam coraz silniejsza. Teraz muszę jej się odwdzięczyć za to, co mi dała. Muszę i CHCĘ. 
Oderwałam się od niej ocierając jej łzy. Wyszłyśmy z windy, która charakterystycznym dźwiękiem oznajmiła, że jesteśmy na piętrze i poszłyśmy w stronę pokoju, gdzie znajdowali się nowicjusze. Weszłam do środka.
- Za mną - mruknęłam i znów byłam w hollu. Pokierowałam się w stronę osób, obok mnie Mis, a za nami - jak naliczyłam - trzynastoosobowa grupka nowych. Dotarliśmy do schodów. Dzieciaki schodziły ciężko, śmiały się i wydurniały.
- Ciszej dzieci - powiedziała moja przyjaciółka do nich.
Dlaczego nazywamy ich dzieciaki? Tak się przyjęło, że dochodzą do nas nowi i nazywani są dzieciakami, dopóki nie przejdą pomyślnie treningu i nie zostaną zakwalifikowani przez szefa do naszej grupy. Potem stają się jednymi z nas i automatycznie przestajemy ich tak nazywać. 
Zeszliśmy schodami do podziemia, gdzie mieszczą się sale treningowe. Jest ich pięć. Nie mają okien, ściany są z ciemnego kamienia, podłoga jest z czarnych kafelek, a wzdłuż krawędzi sufitu rozciągają się ledy świecące na zielono-niebieski kolor, coś takiego jak ciemniejszy morski. W pierwszej sali są worki treningowe i ringi. W drugim tarcze do strzelania. W trzecim ogromny tor przeszkód. W czwartej siłownia, gdzie teraz siedzi większość naszych ludzi. W piątym natomiast połączenie wszystkich ćwiczeń z tych czterech sal, podsumowanie tego, co się nauczyli. Weszliśmy po przedsionka. Stanęłam przy wejściu do pierwszej sali i odwróciłam się plecami do drzwi, a przodem do nowych. 
- Jestem Alex - powiedziałam zakładając ręce na klatkę piersiową - Będę waszą instruktorką przez następne trzy tygodnie. To jest Missy - wskazałam na dziewczynę - będzie się wraz ze mną przyglądać waszym postępom. Nauczycie się tutaj podstawowych metod walki z przeciwnikiem i z terenem, który będziecie musieli pokonać. Nie zawsze nasze akcje odbywają się na równym gruncie takim jak ulica, czy podłoga w budynku. Możemy przyjąć jedynie dziesięć osób do walki w terenie. Pozostałe trzy będą się zajmować sprawami wewnętrznymi i zewnętrznymi, ale przy biurku w bazie. Jednak nawet ta trójka musi znać zasady walki podczas napadu na budynek. Nie zdarza się to dość często, ale trzeba mieć się na baczności. Zrozumiałe? - wytłumaczyłam. Jedyne z czym się spotkałam to ciche pomruki zgadzające się ze mną.
- Kiedy zaczniemy walczyć? - spytał jeden z wyższych chłopaków o blond włosach i ciemnej karnacji.
- Najpierw muszę wam pokazać co, gdzie i jak. Dopiero potem będzie można rozpocząć walki i treningi. Zwykle taki obchód trwa od dwóch do trzech dni, więc w poniedziałek powinniście już zacząć trenować. Od razu mówię, że przez okres waszej nauki nocujecie tutaj. Nie możemy was narażać na niebezpieczeństwo ze strony innych gangów, które cały czas nas obserwują i są w gotowości, aby podjąć jakiekolwiek działania. Jeden zły ruch i od was może zależeć życie wszystkich ludzi należących do naszej grupy - powiedziałam zgodnie z prawdą - dopóki nie zaczniecie treningów, jesteście bezbronni względem wrogów nawet gdybyście byli świetnie uzbrojeni - postraszyłam ich trochę - więc radzę się trzymać  na baczności.
Poszliśmy po kolei obejrzeć wszystkie sale. Tłumaczyłam im co trzeba robić, jak się zachowywać. Głównie chodziło o ciszę, bo jak zauważyłam, dzieciaki są bardzo rozgadane. Weszliśmy na siłownię i jeden ze starszych, z którym nie za bardzo się lubię zaczął się z nas śmiać.
- Taka wielka wojowniczka i gangsterka, a dzieciakami się zajmuje - prychnął.
- Te dzieciaki przynajmniej tu zostaną, gdy ty wylecisz albo cię zabiją - odpysknęłam - poza tym jestem ranna i nie mogę się na razie bić - wytłumaczyłam, ale nawet nie wiem po co. Po co mam się mu tłumaczyć? Podeszła do mnie Missy. Była dzisiaj naprawdę cicho. Ale nie dziwię się jej - straciła najważniejszą osobę w życiu i musi się z tym uporać.
- Przez to wszystko zapomniałam zapytać.. - zaczęła - jak ręka? Jak rana? Ropieje? - patrzyła na mnie. Poza tym, że jest świetną gangsterką, pomaga często na wydziałach szpitalnych u góry i wie, jak zająć się moją ręką.
- Nie, nie ropieje, na razie jest okej - posłałam jej słaby uśmiech - zostaniesz z nimi na chwilę? Muszę iść do szefa.
- Jasne, idź, zajmę się nimi - odpowiedziała, a ja pobiegłam schodami do gabinetu, gdzie znajdował się nasz "przywódca". Weszłam nie pukając.
- Jak zginął? - zapytałam nie witając się z nim nawet, jak to robią inni. Traktujemy siebie jak równych sobie. Przy innych muszę udawać, że jestem niższą rangą od niego, choć i tak jedną z wysokich, najwyższych. Dlaczego musimy udawać? Bo zaczną podejrzewać, że coś jest nie tak pomiędzy naszymi relacjami. Nie chodzi tu o bliższe relacje, ale o to, że możemy zacząć coś knuć i się zbuntować. A ostatnie czego chce każdy członek gangu to kontroli.
-Kto? - spytał jakby nie wiedział o co chodzi. Zamknęłam drzwi i podeszłam do niego. Jedyne co nas dzieliło to biurko.
- Jak zginął David? - spytałam, choć nie wierzyłam mu, że nie wiedział o kogo chodzi i że jeszcze nie doszła do niego ta informacja.
- Ach tak.. David.. z naszych obserwacji wynika, że ktoś wkradł się do jego domu gdy spał. Nie znaleźliśmy nic co wskazywałoby, że była to misja rabunkowa - odpowiedział.
- Czyli zabili go, bo tak im się spodobało? - prychnęłam - to niedorzeczne tak myśleć.
- A czy ja powiedziałem, że tak właśnie myślę, Alex?
- Potrafię to wyczytać - mruknęłam.
- Ach tak, bo jesteś po szkoleniu - przypomniał sobie
Nagłe olśnienie? Nie sądzę..
- Tak, jestem po szkoleniu, więc lepiej gadaj co naprawdę myślisz i co wiesz - Wysyczałam przez zaciśnięte zęby. Ta rozmowa zdecydowanie nie należy do tych najmilszych. 
- Znaleźliśmy go na swoim łóżku. Ktoś wbij mu nóż w plecy tak, że tylko rękojeść z nich wystawała, całe ostrze zostało w jego ciele. Jedyne co znaleźliśmy to potłuczone szkło wazonu - powiedział.
- Musiał je stłuc jak uciekał. Musiał się czegoś przestraszyć - powiedziałam jakby sama do siebie.
- Dlaczego tak uważasz?
- Po pierwsze David na pewno by się obudził ze snu, słysząc trzaskające się szkło - zaczęłam - a po drugie napastnik na pewno nie chciał zostawiać po sobie jakichś śladów szczególnych takich jak to szkło. Znaleziono na nich odciski palców? Lub na nożu? Albo jakieś znaki, że bił się z Davidem?
- Bardzo trafne uwagi. Nasi technicy jeszcze to sprawdzają, ale drzwi i klamka są czyste, znaleziono na nich tylko jego odciski palców - mruknął.
- Co tu się do cholery dzieje? Nie potrafię zrozumieć co chcieli zrobić zabijając go, skoro wszystko jest na swoim miejscu - mówiłam sama do siebie - i czego się przestraszył? - szef jedynie wzruszył ramionami. 
Nie wiem niczego, co związane z tą sytuacją, ale wiem jedno. Muszę znaleźć odpowiedzi na moje pytania.

___________________________________________

I co powiecie na śmierć Davida? W ogóle jak wam się podoba? Bo dla mnie dość nudny :( Pamiętajcie o hashtagu #EmulationFanfiction <-- często tam zaglądam <3 No to następny rozdział za tydzień aniołki, papa ♥